Het is met ontzag en ontroering dat ik jaarlijks 4 gedenk en 5 mei vier. Ontzag voor wat mensen onder oorlogsomstandigheden moeten meemaken, het onuitsprekelijke leed dat de Joden is aangedaan in de holocaust. Ook ontzag voor de ontelbare slachtoffers onder hen die de geallieerden waren. Jonge levens, die vielen voor het hervinden van vrijheid! Het ontroert me keer op keer die oude veteranen te zien bij de herdenkingen.

Er is veel niet over gezegd door mannen en vrouwen die denken dat anderen meer is overkomen. Voor mij telt alles mee. Ik weet van een teneur van niet voelen, hard werken, bouwen aan de opbouw van ons land. Elk verhaal met impact is waard om te worden gehoord. Ik ben enorm dankbaar voor een leven zonder oorlog. De vrijheid om te denken, geloven en uit te drukken wat ik wil. Tegelijkertijd wil ik waakzaam zijn en vertrouwen op God, die Liefde is.