Tijdens een fietstocht over het eiland van Dordrecht, zag ik een paar oud-collega’s van Het Kasperspad. Destijds, in 1994 begon ik daar, waren we opgetogen voor zo’n club te werken. We memoreerden nog even aan die tijd, waarin we cliënten echt probeerden te rehabiliteren, ze zelfs leden noemden.

Een hele kliniek was er opgetuigd, speciaal om cliënten wanneer ze het echt nodig hadden, snel te kunnen opnemen, met ook daar dezelfde behandelaar als thuis. Wij waren die behandelaars. Wat een prachtige tijd was dat. En zo samen pratend, bespeurden we samen dat we nog steeds dezelfde drive hebben. Zoals ikzelf het vaak heb omschreven: van patiënten weer gewoon mensen maken. Ze zijn immers ook van waarde!

De kliniek is gesloten. De reuring is weg. Het elan ook. Het kostte teveel geld. Toch mooi dat de drive bij de hulpverleners niet weg is. Ik krijg gelijk weer zin om weer in zo’n team een rol te vervullen. Zal ik solliciteren?

De organisatie Yulius, de opvolger van De Grote Rivieren heeft een filmpje uitgebracht over Het Kasperspad. Een ode en een afscheid. https://youtu.be/HEXA7LI5neg