Afgelopen dagen hebben we met een paaltjesroute over de Sint Pietersberg gewandeld. Hierdoor loop je dan niet steeds over dezelfde paden en heb je houvast. Ons doel was het zien van de mergelgroeve. Daar is tegelijkertijd ook het einde van het Pieterpad. En dat is voor mijn nieuwsgierigheid ook wel een interessant gegeven.

Op de eerste route, met de rode driehoek, begonnen we vanaf de parkeerplaats bij de Maas ter hoogte van de oude ENCI gebouwen waarin nu allerlei kleine bedrijven zijn gevestigd. We lopen langs de Maas. Het is er in vergelijking met de rivieren bij Dordrecht erg rustig. Een eindje verder zien we de sluis van Canne. We lopen de grens met België over.

Zo lopen we gelijk Wallonië binnen. We gaan bij het dorpje Petit Lanaye het bos in en beginnen dan met de klim naar boven.

Boven is er een plateau.

Door bossen en velden lopen naar het uitzicht op het Belgische dorp Kanne en het monumentale gebouwencomplex van Château Neercanne.

Een eindje verderop zien we opening van de mergelgrotten. De mergelgroeve zien we daar nog niet.

Achter deze bont gekleurde schapen zien we al wat meer van de grotten, maar nog niet heel dichtbij het zicht op de mergelgroeve. We blijven trouwaan de route, maar mrt de wens op om meer van de groeve te zien. We wachten af, wellicht komt dit later in de route(?).

Met het volgen van de rode driehoeken lopen we door naar de rand van de Sint Pietersberg. Daar zien we Maastricht liggen met de bekende kerkgebouwen. Maar prominent is daar vooral Fort Sint Pieter te zien, dat daar al staat sinds 1701.

De middag vordert en we krijgen trek. Met een kleine omweg zien we nog meer moois, maar dan in de vorm van herfstkleuren langs de paden.

Wat we niet door hebben, is dat we op slechts 100 meter van de gewenste mergelgroeve lopen. We hebben dát, waar we eigenlijk voor gingen, dus nog nauwelijks gezien.

We dalen af naar de weg en gaan terug naar de auto. Het begint te spetteren.

We besluiten om daags erna met een extra wandeling alsnog te gaan zoeken naar de mergelgroeve.

De volgende morgen gaan we ondanks de stromende regen de uitdaging toch aan. Afdalen over natte herfstbladeren voelt af en toe wel even link, maar we zetten door.

Deels is deze wandeling (met de gele zeshoekjes) overlappend met die van de dag er voor, al is het dan in tegengestelde richting.

Met de paraplu boven ons hoofd stappen over de steeds modderig wordende paden. Deze route is gelukkig een stuk korter, wat dat gedrup vinden we niet echt aangenaam.

We komen steeds dichter bij de groeve, die vooral in de 20e eeuw uitbreidde tot een gigantische krater van 135 hectare.

Eenmaal bij het volle zicht op groeve, doet het ons denken aan een berglandschap.

We lopen aan de rand van deze groeve naar de trappen, waar ook een soort balkon is gemaakt. Het symboliseert de onderbroken weg, die er al was in de Romeinse tijd. Dat is het symbolische eindevaluatie het Pieterpad.

De wandelingen over de Sint Pietersberg waren fijn. Het was heel rustig. Auto’s en ander gemotoriseerd verkeer is er niet. Er zijn vooral wandelaars.

We keren terug naar de auto.