Vandaag voelt mijn lijf wat krakkemikkig met klachten rond lies en heup. Zitten is niet fijn, liggen eigenlijk ook niet. Het komt vast weer goed, maar het vraagt wel even aanpassing voor mij om er niet door beheerst te gaan worden.

Een lumineus idee is om bij de rivier en de haventjes in het centrum van Dordrecht te gaan lopen. Tergend langzaam, dat wel. Maar dan zie je des temeer.

Ik voel me vaak dat mannetje zoals dat hier bij het water staat.

Oude herinneringen worden opgehaald, zoals dit trappetje waar we bij huwelijks-fotoshoot elkaar een zoen gaven. Dat doen we dus maar even opnieuw op deze plek, in dankbaarheid dat we nog steeds gek op elkaar zijn na al die tijd.

Wanneer we rond de Grote kerk lopen klinkt het carillon. We herkennen de stevige klanken van een beroemd lied ‘Een vaste burcht is onze God, een toevlucht voor de Zijnen!‘. We zingen het zachtjes mee. Het is de dag van de reformatie, bedenken we later.

De zon en wolken helpen mooi mee om de bekende plaatjes opnieuw op te lichten en als een fotogenieke plek te ervaren, zoals hier bij de Nieuwe Haven en Damiatebrug bij de Wolwevershaven.

Op een bordje voor het raam lees ik “Houd moed – heb lief”. Mooi! Doen we.

Wanneer we later langs het stadhuis lopen, horen we ook daar een carillon nu met een heel sprankelend geluid. Wat een mooie sfeer in onze stad! Elke keer is wandelen langs de kades van Dordt en een rondje door de binnenstad als een soort feestje.

Het krakkemikkige gevoel in mijn lijf is er nog, maar de wandeling heeft veel goeds gedaan.