Terwijl we na een regenbui naar buiten gaan voor een wandeling, ruiken we het weer. Die aparte regengeur. Hoe heet die geur, vroeg ik me af. En ik heb het opgezocht. Het is dus Petrichor. De wetenschappers Isabel Joy Bear en Roderick G. Thomas hebben ontdekt dat de geur ontstaat doordat de moleculen waaruit regendruppels zijn opgebouwd zich vermengen met lucht. Zodra een regendruppel de grond raakt, veroorzaakt hij minuscuul kleine waterbelletjes die opstijgen uit de ondergrond. Die nemen bacteriën, mineralen en andere stoffen mee die in de grond zitten. Eenmaal in de lucht barsten de belletjes open. De stoffen die ze meegenomen hebben veroorzaken de geur.

Terwijl we wandelen ruiken we nog meer! De geur van Anthriscus sylvestris, oftewel Fluitenkruid of Hollands Kant. Het fluitekruid dankt zijn naam aan het feit dat van de stengel fluitjes gemaakt kunnen worden. Om een fluit te maken moet bij een holle fluitenkruidpijp, met onderaan een dichte knoop, ongeveer halverwege een snee overlangs gemaakt worden.

De plant werd door Jac. P. Thijsse ook wel ‘Hollands kant’ genoemd. Dit omdat de bloemen fijn van vorm zijn.

We zien dat de boterbloemen ook opgekomen zijn. Wat een prachtige kleur geel hebben ze toch! Ze sieren net als het fluitekruid en de raapzaad de berm zo fraai op. Ook op de naam boterbloem heb ik gezocht, maar een overtuigend antwoord vond ik niet, dan dat de kleur zo geel is als boter en dat koeien het niet eten. De bloem stinkt en is giftig.

Ook vermeldenswaard is het jonge grut dat we zagen zwemmen. Dat blijft ook steeds leuk om te zien.

Mijn indruk is dat de grotere watervogels zoals ganzen en zwanen meer jongen uiteindelijk groot krijgen dat de kleinere watervogels, zoals eenden, meerkoeten en waterhoentjes.

Het werd zo weer een mooie wandeling, terwijl we ons er echt wel even toe moesten zetten.