Een leestip in de krant voor boek krijgen, deze lenen bij de bibliotheek en dan starten met lezen en vervolgens eigenlijk niet meer ermee kunnen stoppen… Zó ging het!

Het boek is geschreven door een dochter van een man, die in Indonesië als kind geleden heeft aan de Japanse bezetting. Maar zij is ook de dochter van een vrouw die dochter was van een NSB-er. Dat is een bijzonder complexe mix en maakt het heel boeiend om dit familieverhaal te lezen. De schrijfster heeft veel bronnenonderzoek gedaan en dat maakt het boek extra lezenswaardig. Ze heeft het boek in drie delen geschreven, de geschiedenis van vader en moeder en het samenkomen van die geschiedenis erna.

Samen met haar vader gaat ze terug naar Indonesië. Ze doet een reisverslag en daarnaast beschrijft ze de historische gegevens en herinneringen aan de plekken die ze samen bekijken. Ze leert zo begrijpen waardoor het gedrag van vader is zoals het is. Opgeven is geen optie bij vader. Fouten kan hij niet toegeven. Geld uitgeven is erg moeilijk. Niks mag weggegooid worden. Er niemand echt te vertrouwen. Overlevingsstrategieën. Vervolgens beschrijft ze de geschiedenis van haar moeder en grootouders, die in de oorlog NSB-leden werden en daarna er op afgerekend hadden. Vanuit de schaamte en de blijvende angst afgerekend te worden op fouten van vroeger, wordt gezwegen. Nog steeds. Voor beide ouders was er geen vrijheid, niet echt ontspanning om te kunnen genieten. Over emoties wordt niet gesproken. De zwijgzaamheid is zeer invoelbaar beschreven. Ook de schrijfster en haar generatie ervaart nog dagelijks de indirecte gevolgen van wat er in de jaren 40-50 is gebeurd. Begrijpen is zo nodig!

En de zwijgzaamheid en wegstoppen van elk gevoel door de slachtoffers van de Japanse bezetting, is ook zeer indringend beschreven. Zo ook de tegenstrijdige gevoelens die duizenden kinderen en kleinkinderen van nazisympathisanten voor hun geliefden koesteren, maken dat ze blijven zwijgen. Ongelooflijk leerzaam.