Naar het ziekenhuis gaan zonder de reden van werk, betekent in de meeste gevallen dat er iets niet gaat zoals gewenst. Het is immers een ziekenhuis. De laatste tijd kom ik er erg vaak. Eerder kwam ik voor gezondheidsonderzoeken. Dat is gelukkig niet meer nodig. Nu kom ik op visite en gaat het om afscheid nemen.

Waar je ook komt in het ziekenhuis, op de polikliniek of in de kliniek, steeds zijn er van die wandgrote foto’s met beelden van het Dordtse centrum. Dordt wordt getoond als vertrouwde oude en maritieme stad, de stad waar je je als Dordtse bezoeker thuis voelt. Voor mij werkt het troostrijk. Hoe gek wellicht ook. Ik ben in de stad en in het ziekenhuis.

De zorg in het ziekenhuis wordt door mij ervaren als met ‘hoofd, hart en ziel’. Warm, zorgzaam en liefdevol.

Vandaag is het 50 jaar geleden dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met de dood. Mijn lieve opa stierf in 1972. Ook memorabel! En dat brengt me weer terug in het ziekenhuis waar dood en leven beide samen komen, want in het ziekenhuis worden ook (klein)kinderen geboren.