Recent is het gelukt om toch de Wilde Wingerd te bezweren. Plaatselijk was die een meter of meer hoger gegroeid dan gewenst. Dus moest ik wel de ladder op. Het is een herhaling van zetten. Ladder op de juiste plek zetten en dan zo hoog mogelijk proberen te komen. Naar boven toe zie je alleen maar bladeren, die steeds dichterbij komen. Wanneer ik op hoogte ben, ga de kniplijn terugzoeken. En dan geef een resolute knip in het twijgje en dan trek ik van beneden naar boven het twijgje los van de muur. Soms is dat wel even een overweldigende bedoeling, wanneer het gebladerte op mijn hoofd en schouders terecht komt. Het is eng, noch gevaarlijk. Ik sta stevig en houdt me goed vast. Wanneer wat los geknipt is, ook naar beneden valt, ben ik daar klaar. Een metertje opschuiven….

En dan zie ik de tuin vanuit een heel ander perspectief. Dat heb ik vaker gezien, maar ik blijf het zo mooi vinden. Is ie niet mooi groen zo? Ik geniet van dit uitzicht vanuit de hoogte.