Nadat ik van Hermann Hesse het boek Demian had gelezen, werd me gevraagd of ik ook het boek ‘Narziss en Goldmund’ kende. Nee dus. Het zou een bijzonder boek zijn. Demian heb ik vlot gelezen en smaakte naar meer. Waarom? Hesse schrijft vlot, is diepzinnig en weet met zinnen mij te raken. Hij raakt diepere lagen aan. Het is gelinkt aan het religieuze, maar ook aan het zelf tot nadenken gezet worden en dingen vanuit verschillende invalshoeken benaderen.

‘Narziss en Goldmund’ is een vertelling welke speelt in de middeleeuwen. Het vertelt over twee jonge mannen, die elkaar ontmoeten in een klooster. Narziss is een slimme, intellectuele man, die nauwelijks ouder is dan Goldmund en gewijd wil worden als monnik. Alles wat hij doet is beredeneerd. En vanuit kennis en wetenschap benadert hij met veel inzicht de dingen, die hij tegenkomt. Zo ook Goldmund, die zijn leerling wordt. Ze zijn in alles tegenpolen. Goldmund is een lieve, maar impulsieve en rusteloze jongen. Hij is geen denker, maar heeft wel iets wat Narziss niet heeft.

Narziss leert Goldmund steeds beter begrijpen en overtuigt hem om zijn hart te volgen en het klooster vaarwel te zeggen. Hoe het hoorde, hield hem tegen. Een poosje later, na een niet gezochte seksuele ervaring met een zigeunervrouw in het open veld, is er iets losgemaakt. Iets wat ontembaar (b)lijkt. Het vrouwelijke roept het verlangen op naar zijn verloren moeder. De jonge Goldmund trekt daarop de wijde wereld in, eerst op zoek naar de zigeunerin. Wanneer hij beseft dat dit geen blijvertje is, laat hij dat doel los en neemt hij het leven zoals het komt. Hij zoekt schoonheid, genegenheid en spanning. Als zwerver leidt hij zo een bewogen (liefdes)leven. Hij komt overal en nergens. In een klooster ziet hij een Mariabeeld. Dat laat hem niet meer los. De schoonheid ervan raakt hem diep en hij ontdekt daarin een manier van kennen, herkennen van het moederlijke. Hij gaat op zoek naar de beeldhouwer. Wanneer hij deze vindt, lijkt hij even rust gevonden te hebben. Hij wordt zelf beeldhouwer. In het kunstzinnige weet hij zijn innerlijke belevingswereld uit te drukken. Een aantal jaar is hij in opleiding en maakt hij een meesterwerk. Maar ondertussen blijft het avontuur – dat is diep van binnen de wens naar emotionele verbondenheid – te lonken. Hij laat de vastigheid los en zwerft weer verder. Hij maakt veel nare dingen mee. Hij gaat ook uitdagingen aan, ook wanneer dat grote risico’s meebrengt. Wanneer hij zo op een dag in zeer hachelijke omstandigheden verzeild raakt, komt hij tot zijn grote verbazing zijn goede vriend Narziss tegen.

Er volgt een tweede contact met elkaar. Narziss en Goldmund zijn onuitgesproken innerlijk diep verbonden. Ze hebben daarom een ongemakkelijke vriendschap. Veel filosofische gedachten worden geuit in de dialogen. Ze leren beiden veel over het (ook religieuze) conflict tussen geest en lichaam, denken en voelen, kennis en kunst.

Opnieuw een heel mooi boek.