Dit is een autobiografie met daarin een beklemmend thema. Het afstaan van een kind bij de geboorte…

Agnes groeit op in een traditioneel Rooms Katholiek gezin, waar de pastoor grote invloed heeft. Ze hoort bij de babyboomers en maakt de sociale revolutie van de flowerpower mee, de start van de ontkerkelijking, het losmaken van de vanzelfsprekendheden en overtuigingen van die tijd. De angst voor de verdoemenis, die de mensen aanstuurde in hun gedrag vergaat bij de jongeren. Maar Agnes is geen voorloper, meer een volger als 4 de dochter.

In haar tienertijd komen er vriendjes. En een ervan maakt haar zwanger. Het besef om nee te zeggen tegen zijn avances ontbrak. Ze had geleerd volgzaam te zijn. Er werden thuis nooit vragen gesteld. Op haar 15de is ze zwanger. Ze weet dat tot haar 8ste maand voor haar ouders geheim te houden. De gezinscultuur is gebaseerd op mannelijke eer en schaamte en vooral om geklets te voorkomen.

Onder een valse naam bevalt ze in het ziekenhuis. Thuis is er geen plaats voor haar dochter. Ze staat het af. Ze is nog een kind. Maar ze blijft wel de moeder. Het is een geheim dat ze blijft meedragen tot na jaren de tijd begint te rijpen om erover te praten. Het is een proces met allerlei sociale en psychologische aspecten. Mag ze haar dochter wel belasten met haar zijn? Heel langzaam ontstaat de wens tot contact. Zo gaat ze na 30 jaar naar de FIOM om te kijken of er contact gelegd kan worden met haar dochter. Dat contact komt. Het is een multidimensionaal en emotioneel verhaal. Mooi, beklemmend, verbindend en vol vragen. Ik lees het in één ruk uit. Het boeit me.

Het is een mooi boek geworden. Ik denk dat het goed doet aan ouders en kinderen, die in dezelfde situatie zitten.