In Moederziel beschrijft Sophie Zeestraten hoe haar leven op de kop ging nadat haar moeder -toen ze vijf jaar was- is weggegaan om niet meer terug te keren. Ze blijft bij haar vader en broer en leert overleven terwijl ze emotioneel totaal verwaarloosd wordt.

In het boekje “De herontdekking van het ware zelf” herkent ze wat haar is overkomen en haar eigen daarop aangepaste overlevingsstrategieën. Die strategieën had ze als kind nodig om met de moeilijke omstandigheden om te kunnen gaan. In haar volwassenheid blokkeren deze strategieën haar om voluit te leven. Dat begrijpend, neemt ze het besluit om haar verleden onder ogen te komen.

Ze probeert om haar leven objectief in beeld te brengen. Ze stelt veel vragen aan de volwassenen in haar kinderjaren over hoe het toen ging en waarom het zo ging. Eerst de veilige mensen, waar ze fijne herinneringen aan heeft, maar ook haar vader. En wanneer ze in contact komt met haar moeder, vraagt ze beide ouders om hun beeld van wat er waarom gebeurd is, opnieuw te beschrijven. De herinneringen worden weer opgerakeld, krijgen kleur en worden levendig. Zo ook de pijn, de eenzaamheid van de verwaarlozing en haar onzekerheid door alles in het leven zelf te moeten ontdekken. Ze ervaart daarop intens haar emoties van boosheid, woede en verdriet. Door hier niet voor weg te lopen, maar ook door haar angsten voor afwijzing aan te gaan, stelt ze alle vragen die ze heeft. Zo vallen de puzzelstukjes op zijn plek en kan ze de feiten aanvaarden en komt er – voor zover het aan haar ligt – herstel van haar relatie met moeder en vader.

Het is een indringende geschiedenis. Door zelf door de pijn te gaan, komt er verandering in haar leven, komt er uiteindelijk een positief perspectief en leert ze omgaan met de altijd vermeden onaangename emoties.