Vanmiddag ga ik erop uit. Het waait, maar de zon schijnt. Het is eigenlijk net waar je loopt, of ik het koud heb of zelfs warm. Omdat ik wandelen tussen de huizen door niet zo inspirerend vind, besluit ik om te gaan wandelen in de Biesbosch.

Eerst wandel ik een stuk door het open veld en word dan positief geraakt doordat de grijs/beige riethalmen er door worden uitgelicht. Ze worden als goud! Zo mooi! Ze staan er in weer en wind en verdragen alle weersomstandigheden. Vraagt het leven dat ook niet van ons? Vooruit kijken en leren van het verleden. Uitstrekken naar wat komt, hoe het ook komt. Dat wil ik omarmen.

Het vertrouwde steeds meer loslaten, omdat het ook steeds meer van hetzelfde biedt, wat me niet de bevrediging geeft. Loslaten betekent open staan voor iets anders. Uit de comfortzone stappen. Dat doe ik door toch weer een cursus doen, door te lezen uit nieuwe bronnen, podcast te beluisteren over andere werelden. Het nodigt uit om na te denken, nieuwe dingen te leren, andere perspectieven te zien, te begrijpen, te ontdekken en me steeds weer te verwonderen. Allemaal redenen om uiteindelijk dankbaar te zijn voor Bron van ons Leven, die liefde en vrede geeft.

Dankbaar zijn is voor mij daarom een dagelijkse keuze. Ook om toch ja te zeggen tegen de seizoenen, terwijl ik het liefst de zomerse warmte ervaar. Regen en wind te doorstaan door dagelijks te wandelen, ongeacht het weer. Nog altijd ben ik niet 100 % consequent hierin, maar er zit groei in. Dagelijks een paar km wandelen doet mij goed doet, maar ook het volhouden zelf geeft bevrediging.