Vanavond was ik in Rotterdam en liep ik vanaf het centrum over de Erasmusbrug naar de Kop van Zuid. Het was precies de tijd van het blauwe uurtje.

De Erasmusbrug zelf is al een mooi icoon van Rotterdam, maar eigenlijk heeft Rotterdam vanaf die brug wel meer mooie blikvangers.

Zo is er ‘De Hef’ , de Willemsbrug en ook de Euromast vanaf te zien. En met dat wijdse van de rivier is het een plek waar ik graag mag vertoeven.

Fietsen in het Groene Hart. Dat plezier gunden we onszelf naar aanleiding van een tip van het Zuid Hollands Landschap. Een mooie route langs o.a. het riviertje de Vlist. Vanaf Nieuwpoort in de Alblasserwaard over de Lek naar Schoonhoven en dan via de Reeuwijkse plassen en Gouda weer terug. Een mooie tocht van omstreeks 55 km.

Wat is het toch een schoonheid! De groene polders, de slootjes en riviertjes vol met waterlelies en dotterbloemen. Over een slingerweg tussen grotere waterpartijen met daarbij de blauwe lucht met de wolken. En dan zo’n ophaalbruggetje ter verbinding. Dat is zó Hollands! Heerlijk!

Wat ook heel erg bij het Nederlandse platteland hoort, is polsstokspringen. In het voorbijgaan zagen we dat ook! De jongen kwam droog aan de overkant!

Je zou denken dat ik dit over een willekeurige zondag schrijf, maar nee dat is het niet. Het is donderdag dat ik het schrijf. We gingen eigenlijk de gehele dag ter Kerke en steeds weer naar een andere. Het begin is koud, want we starten in het Zeeuwse kerkdorp Koudekerke.
We gaan vandaag een ronde rijden langs allerlei plaatsen, die op het einde …kerke heten. Op de plattegrond van Walcheren is dat goed te zien.

We rijden naar Biggekerke. In de schaduw van de oude kerk hier staat het standbeeld van de Zeeuwse vrouw. Ze staat er fier bij, maar te zeer in de schaduw van de bomen. Ik krijg haar niet echt scherp op de foto.

Via de knooppunten fietsen we in ongeveer 10-15 minuten naar Meliskerke. Meliskerke wordt beschreven als een Christelijk dorp in het hart van Walcheren, dat zijn eigen sfeer behouden heeft. In 2020 zagen we de scheve toren van de Odulphuskerk. Deze blijkt 83 cm uit het lood te staan. De naam van het dorp is voor mij bekend geworden door het boek “Dorsvloer vol confetti” van Franca Treur. In dit boek beschrijft ze het dorpsleven van Meliskerke in de jaren negentig van de 20e eeuw. Een aanrader om een inkijkje te krijgen in de ‘refo-cultuur’.

Een paar minuten buiten het dorp ligt een gehuchtje dat Sint Janskerke heet. Het heeft erg oude papieren, maar er is weinig van terug te vinden. Zo blijkt het geen kerkgebouw meer te hebben. Omstreeks 1575 werd het afgebroken.

We rijden verder en zien onderweg Poppekerke staan. Hier staat zelfs geen huis. Het is een kruising van wegen. Poppekerke was ooit een parochie en een ambacht. Opnieuw een plaats met oude papieren, want in 1271 wordt het al genoemd. Tijdens het beleg van Middelburg (1572-1574) raakte het waarschijnlijk zwaar beschadigd, zo lezen we. Rond 1953 werden de fundamenten verwijderd en werd het terrein geëgaliseerd waardoor nu niets meer herkenbaar is.

We hebben ook Boudewijnskerke opgezocht. Er is geen dorpje te zien.

Met een omweg via Westkapelle en Domburg komen we in Aagtekerke. Sinds 1327 is er in dit dorp sprake van de kerk van Sint-Agatha. Opnieuw dus een dorp met een oude geschiedenis. Rondom de kerk ligt een ring met oude huizen en bomen. Heel sfeervol is dat!

Mariekerke is het volgende dorpje met ‘kerke’ in de naam. Opnieuw is het een dorpje zonder kerkgebouw. De naam Mariekerke wordt in 1235 voor het eerst genoemd. De aan Maria gewijde kerk raakte waarschijnlijk net als Poppekerke beschadigd tijdens het beleg van Middelburg. De ruïne van de kerk is in de 18e eeuw afgebroken. Het is nu een mooi dorpje.

Grijpskerke is het volgende dorp dat we aandoen. Ook hier kunnen we om de kerk heen rijden. Blijkbaar is dat hier op Walcheren een oude gewoonte. Ze noemen het dorp in het Zeeuws Hriepskerke.

We hebben nog 1 dorp met kerke te gaan. Het is Serooskerke. Voor de kerk staat een monument van de tweede wereldoorlog. In november 1944 hebben de Engelsen hier gevochten en gewonnen.

We zijn nergens ter kerke gegaan in de betekenis van het bezoeken van een dienst. Het was een leuke tocht gekenmerkt door 10 plaatsen eindigend op …kerke, kerkgebouwen, wind, zon, ruimte, lucht en uitzicht!

Dat doen we toch niet veel. Maar vandaag gingen we in op de uitnodiging om het dak op te gaan. Hartje Rotterdam! Naast het WTC is een trap gebouwd waarover je op het dak komt en via een brug kun je zelfs 29,5 meter hoog over de Coolsingel heen lopen naar het dak van de Bijenkorf.

ROTTERDAM ROOFTOP WALK

Naast de ongebruikelijke uitzichten op het centrum van Rotterdam werden we ook enthousiast gemaakt voor het leefbaar maken van de platte daken. Vergroening! De wandeling over de daken is een uitnodiging om mee te denken over een ander Rotterdam. De Coolsingel is al flink verbeterd. 50% minder rijbanen. Meer rust, meer of beter zichtbaar groen.

Straks groenten verbouwen in hartje stad? Daarvoor kun je dan echt het dak op!

Ook onze omgeving heeft mooie plekken. De Dordtse of Hollandse Biesbosch kennen we wel. Het is keer op keer weer fijn om op ons eiland de rust hier te vinden. De Brabantse Biesbosch vormt echter het grootste gedeelte van de Biesbosch.

Vandaag zijn we bij Kop van ’t Land de Nieuwe Merwede overgestoken met de veerboot. We zijn in plaats van de richting Werkendam, nu de andere kant opgereden. We komen dan op een hele smalle strook land tot daar waar de Nieuwe Merwede en de Amer samen overgaan in het Hollands Diep.

In de verte zien we de Moerdijkbruggen liggen. We rijden deze doodlopende weg uit tot de halte van de veerdienst naar Lage Zwaluwe. Het pontje vaart juist weg, nog een flink aantal wachtende fietsers achterlatend. Wij keren om. We hebben een retourkaartje voor Kop van ’t Land.

Onderweg zien we vele plassen met dode bomen erin. Het geeft associaties met een maanlandschap. We zijn nieuwsgierig waarom zoveel bomen hier rechtop staan, maar geen loof dragen. Het antwoord is deze. Het gebied is terug gegeven aan de natuur en is het weer onder water. Daar blijken deze bomen niet tegen te kunnen.

Gelukkig is niet alles kaal. We hebben veel groen, maar ook andere kleuren gezien, zoals velden met boterbloemen. Het fietsen hier nodigt uit om het gauw weer eens te doen.

In de zomer van 2020 hebben we in één week tijd over al de eilanden van Zeeland gefietst. Wat ons niet meer lukte was het fietsen door Zeeuws-Vlaanderen. Het is op het wensenlijstje blijven staan. Tot vandaag. Via de Westerscheldetunnel zijn we via Terneuzen en Zaamslag naar Hulst gereden. Daar zijn we op de fiets gestapt.

In Hulst zijn diverse oudere stadspoorten zichtbaar. De Keldermanspoort (zie foto bovenaan) is een ruïne. Daarbij staat ook het beeldhouwwerk Ravelijn. We vragen ons wat de tekst ernaast ons te zeggen heeft: Die lezer van dit mocht sien en dencken in wat desolaetheyt alle religiosen ende andere goede menschen tot deser tyd geweest zyn
br Wouter

Hulst heeft een prachtig stadhuis en een kerk met een bijzondere toren. Het mooie van dit vestingstadje komt maar beperkt tot uitdrukking. Het is vandaag namelijk best fris. Het waait flink en de zon laat het ook afweten. Dus maak ik weinig foto’s. Hulst staat echter ook bekend om haar bourgondische karakter. Nadat we een eerste rondje in het stadje hebben gereden, zetten we ons daarom aan een van de tafeltjes in restaurant De Korenbeurs. We worden verleid om een lunch met veel asperges te gebruiken. En die smaakt uitstekend!

We fietsen verder het Zeeuwse Vlaanderen in. We gaan naar een ander oud stadje in de buurt, Axel. Ook daar is het door het weer niet aantrekkelijk om buiten te zitten en dat geeft het stadje minder allure vandaag.

We rijden via Zuiddorpe, Koewacht, Sint Janssteen en Heikant weer terug naar Hulst.

Terug in Hulst klaart het langzaam op. De lucht wordt weer blauw, de zon schijnt. We gaan naar ons onderkomen bij Zaamslag.

Elk dorp heeft hier een eigen kerk. Ik houd van die gebouwen, hun authentieke vorm. Ook de plaats van het gebouw, die de verwachting wekt dat het onderlinge verbondenheid bevordert. Zoals die ene in Nieuwe Tonge, die centraal in het dorp staat en waar je een rondje omheen kunt maken. Met die vrolijke vlaggenlijn erbij versterkt dat beeld zich.

In een brochure over het DNA van Goeree-Overflakkee lees ik dat het geloof op hier onverminderd belangrijk is. De tradities en christelijke waarden zorgen voor een vast ritme en rust.

“Typerend voor de mensen is ook verantwoordelijkheid en de zorg voor elkaar. Door kerk en gezamenlijke arbeid zijn de mensen op Goeree-Overflakkee sterk betrokken bij elkaar en is er een grote mate van saamhorigheid.
Het verenigingsleven vormt daarbij een
onmisbare schakel.”

Hopelijk is het de liefde die de bevolking verbindt. Erbij horen, ook als je anders denkt.

De Betuwe is ‘the place to be’ wanneer het gaat om het beleven van de bloeiende fruitbomen. Met de zonnige belofte voor vandaag gaan we er fietsen. Meer specifiek, we bezoeken de gemeente West-Betuwe. En ik bedenk opnieuw dat mooiste provincie van Nederland toch echt Gelderland is.

De perenbloesems zijn op hun retour en de appelbomen beginnen net. Het kan uitbundiger, maar het is prachtig! De lente is zo hoopgevend na zoveel regen en wind.

Met 15°C en nog steeds een redelijk briesje is het heerlijk om op de trappers te staan. We starten onze tocht vanuit het centrum van het stadje Asperen.

We rijden door Acquoy, Rhenoy en Beesd. We gaan dan dwars door Heerlijkheid Mariënwaert, een prachtige bosrijk gebied. Het trekt volop fietsers en wandelaars. Via Tricht komen we bij het station van Geldermalsen uit. We kijken even rond in Geldermalsen. Jaren terug hebben we er zelfs naar huizen gekeken. Het blijft aantrekkelijk.

Dwars door Geldermalsen rijden Meteren in. Via het ruime buitengebied fietsen we verder. Jammer is dat de gekozen route deels naast de A2 loopt. Maar wanneer we Enspijk bereikt hebben wordt het weer rustig en mooi. Via Rumpt en Gellicum rijden we langs de mooie Linge weer terug naar Asperen. Een mooie tocht van, zo blijkt, precies 50 km.

Midden in Maastricht is een boekhandel gevestigd in een kerkgebouw. Er doorheen lopend bemerkte ik hoe gaaf ik het vind dat zulke religieuze gebouwen, die afgestoten worden een nieuwe functie krijgen. In dit kerkgebouw is het boek belangrijk, maar ook is er een ontmoetingsplek rondom of aan het kruis. Daarmee wordt de link gelegd met de oorspronkelijke functie. Prachtig vind ik dat.

Ook een voormalig nonnenklooster heeft een andere functie gekregen. Een woonplek voor mensen met een beperking, met een restaurant waarin deze mensen kunnen werken en een tuin erbij die het geheel zelfvoorzienend kan gaan maken. Creatief!

Mooi is het wanneer in ontmoetingen de liefde wordt ervaren. Liefde vanuit een passie.

Wat mij betreft zijn de mooiste grienden niet in de Biesbosch, maar bij de Oude Maas bij Carnisse.

Heerlijk om het hier even warm te hebben. Heet bijna!

Op naar Rotterdam met de tram!

We zijn een weekend weg en dan komt Storm Eunice langs. In de open provincie Friesland betekent het een ontvangst in volle glorie. Hoe zou het aan de oevers van de Waddenzee zijn? Ondanks de waarschuwingen voor windstoten, gaan we de storm opzoeken en wel in de havenstad Harlingen.

Naast het perron van Station Harlingen-Haven zetten we de auto neer. We arriveren om ongeveer 14:15 uur. Bij het uitstappen moeten we de deur stevig vasthouden. De auto beweegt al volop mee met de wind. Is de de storm al bijna op zijn heftigst?

Volgens de officiële meting zou het pas windkracht 8 zijn bij ons verblijf. Tegen 16 uur zal het op zijn hoogtepunt zijn met windkracht 10-11. Hoe zou dat zijn? Eigenlijk wil ik het wel ervaren.

We blijven een klein uur in Harlingen. We lopen over de dijk en moeten flink opboksen tegen de wind. Vogels zien we op dezelfde plek blijven in de lucht terwijl ze verder willen vliegen. Heel apart.

We lopen een klein rondje door de stad. Langs de kades, waar het tuig van de zeilen heen en weer wappert door de wind. De wind fluit langs de gevels van de huizen en de kerktoren. Het is enorm onrustig. Nog langer blijven lijkt aanlokkelijk. Veel winkels gaan eerder dicht, treinen rijden niet en het gaat straks ook nog regenen. We nemen daarom toch maar geen extreem onnodig risico.

Ookal hebben we niet de meest extreme wind kunnen ervaren aan de kust, windkracht 8 of 9 was al een mooie ervaring!

Eise Eisinga kennen we van een straat in de buurt waar 1 van de kinderen heeft gewoond. Hij werd in Franeker beroemd vanwege zijn kennis van de astronomie. In zijn huis bouwde hij 7 jaar tijd een planetarium dat wordt aangedreven door een slingeruurwerk. Gaaf om dat 241 jaar later nog steeds te zien werken.

Op de zolder boven de bedstee en het plafond is het raderwerk aangebracht dat met een regulateur de omlooptijden regelt van de toen bekende planeten: Mercurius, Venus, de aarde, Mars, Jupiter en Saturnus.

Het is het oudste werkende planetarium ter wereld, want sinds 1781 geeft het astronomische uurwerk dagelijks de actuele positie van de planeten aan via de plafondwijzerplaat, tot op de datum nauwkeurig: 18 februari 2022.

Een mooi punt in Salland is de Holterberg. Daar had ik ooit wel van gehoord, maar er ontbreekt een herinnering aan het beklimmen ervan. Het hoogste punt van de Holterberg bevindt zich op 60 meter NAP. Dat is natuurlijk niets vergeleken met Oostenrijkse bergen, maar een berg is een berg en we hebben deze Holterberg vandaag bedwongen! 😊

Vlakbij ligt de grootste Canadese begraafplaats uit WOII in Nederland, de ‘Canadese Begraafplaats Holten’.

In deze monumentale omgeving hebben 1394 militairen hun laatste rustplaats gevonden. We vinden het bij dergelijke begraafplaatsen altijd weer bijzonder om ook Davidsterren terug te vinden. En ze waren ook hier!

Het natuurgebied is groot. We reden over een weg van 8 kilometer door alleen maar natuur met mooie vergezichten. Al met al een mooi doel voor deze dag.

Tot slot bekeken we ook nog Rijssen. Ook nog nooit geweest. Het is een stad met een groot percentage reformatorische inwoners. Dat voelt vertrouwd…

Ons onderkomen in een gerietdekte boerderij is ook leuk.

Tot stilte komen. Uit de haast. Waar kan dat beter dan in de natuur? Vanmiddag hebben we die rust weer opgezocht. Een heerlijke ☀️☀️ dag met weinig wind. Fantastisch! Wat prachtig om onderweg deze paddestoelen 🍄🍄 en zelfs een kudde schapen 🐑🐑🐑 te zien.

Vandaag ook weer heerlijk gefietst in onze favoriete Achterhoek. Het is wat de tekst op het bankje zegt: “goed goan en weer komm’n. ” We reden op en neer, maar uiteraard niet langs dezelfde weg.

Wat zijn we gezegend met prachtig weer. Beetje fris, maar een heel weekend in de herfst- ☀️ is ongekend!

De herfst heeft zo twee kanten. De mooie is tevens de kleurrijke kant. De andere kant is het afscheid van de zomerse warmte. En het is de opmaat naar meer regen, meer koude dagen.

Wat mij betreft mogen die meer winterse dagen nog wel even uitblijven. Dit is zó mooi!

Prachtige herfstsfeer in de Achterhoek. Vandaag een mooie wandeltocht gemaakt vanuit Woold, via Brinkheurne naar het centrum van Winterswijk en weer terug.

We begonnen met een strak blauwe lucht en we zijn teruggekomen in de stromende regen…

Onderweg een feestje voor iemand die 25 was geworden. Noaberschap?

Ook creatieve uitspattingen kwamen we tegen.

We genieten hier van coulisselandschap. Het is rustgevend om te wandelen door de bossen en de uitgestrekte landschappen.

Maar wanneer het zo hard regent, is het ook fijn om weer droog thuis te komen.

We zijn druk met het ontdekken van de Achterhoek. Wat is het toch een mooie streek. Hier zou je toch zo willen wonen?

De ene keer is het gewas laag, dan weer hoog, zoals hier met mais. Die afwisseling zien we door de diverse keren dat we de Achterhoek in de afgelopen jaren hebben bezocht.

We werden verrast door overstekende koeien, maar ook door een net geboren kalf in de wei, die door moeder-koe wordt droog gelikt en gestimuleerd op eigen pootjes te gaan staan. Zoiets blijft de aandacht trekken.

De navelstreng hangt nog bij de staart…

Twee dagen fietsen door dit groene landschap was weer heerlijk. We werden verrast door de vele soorten paden, zoals bospaden, zandwegen, asfaltwegen, klinkerwegen en zelfs paadjes dwars door de maïsvelden.

Bij Ulft konden we genieten van een lunch in het “Oude Schaftlokaal” van de DRU, een fabriek waar vooral haardplaten, kanonskogels, potten en eenvoudige kachels werden gemaakt. In de loop van de 19de en 20ste eeuw werd het assortiment uitgebreid met onder meer badkuipen, emailleerwerk, plaatwerk, machineonderdelen, auto-onderdelen en gashaarden.

Vanaf deze plek bij de Oude IJssel begonnen en eindigden we onze fietstocht, die langs Breedenbroek, Sinderen, Varsseveld en Westendorp leidde.

De fietsknooppunten bleken weer erg leuk en handig.

Ja, vandaag waren we er, in ’s Heerenberg. We reden door de woonwijken. Die woonwijken maakten ons niet enthousiast, maar het centrum herbergt het prachtige kasteel. Daar hebben vooral omheen gelopen.

Letterlijk zijn we er niet in geweest. Wel in de voorhof. Dus de smaak van het binnen zijn, hebben we niet geproefd. Toch is het uiterlijk al een lust voor het oog.

Wat hebben ze naast schitterende landschappen toch prachtige landhuizen in de Achterhoek. De droom blijft om hier in de Achterhoek te gaan wonen! Wat zou dát gaaf zijn.

Het lijkt alsof je door een bos rijdt, maar achter de coulissen van bomen, houtwallen en struikgewas zijn akkers, weilanden en heidevelden en ons onderkomen te vinden.

Het landgoed Klein Bylaer wordt doorsneden door de Kleine Barneveldse Beek en heeft zijn huidige naam te danken aan de boerderij Klein Bylaer. Daar logeren we. Het hoofdgebouw, wat hier aan de achterkant te zien is, krijgt een nieuw rieten dak.

In de ochtend maken we een wandeling over het landgoed. Dat is openbaar terrein. Er zijn heidevelden en vennen te zien.

De heide lijkt wel overwoekerd door grassen.

In de buurt van water zien we ook veel libellen. Bijzonder hoe deze als blauwe streepjes langs je heen vliegen.

Een vlonderpad over het natte terrein geeft ook bekijks. Een paar dames fotograferen hoe een lieveheersbeestje wordt verorberd door een groter soort wesp.

Weidegrond dat omgeven is door bomen. Dat is toch wel heel anders dan de polderweides.

Het landgoed wordt beschreven als een goed leefgebied voor reeën en in de schemering blijken ze regelmatig te zien langs de bosranden.

We zagen nog niks, maar wellicht zien we die vanavond nog!?

We reden in de buurt van Sint Oedenrode. Daar ligt een jeugdherinnering. Tijdens een vakantie zijn we hier wel eens geweest met mijn ouders. Met een van de kinderen ben ik hier ook een keer geweest, omdat dit kasteel wat de vorm betreft mij zo dierbaar is.

Kasteel Henkenshage zoals dit gebouw heet, is een kasteel met een rijke historie. Nu is het een gewilde trouwlocatie en restaurant.

Als schooljongen speelde ik graag op zolder. Op de tafel lag een groot kussen uit de rookstoel. Daar bovenop had ik een plastic kasteel met een hele reeks ridders, waarvan velen te paard waren. Op die zolderkamer werd een strijd gestreden tussen goed en kwaad en uiteraard hoorde ik bij de juiste partij. En gelukkig wonnen de rechtvaardigen ook altijd. Ik weet niet meer welk kwaad er verdreven moest worden, dat is toch jammer. 😉

Het kasteel van Sint Oedenrode lijkt met de ronde torens en het bruggetje wel iets op mijn kasteel.

Ik was weer even de kleine jongen vandaag. Heerlijk!

Zomaar een grappig moment in Hoorn. We zaten bij de haven een appeltje te eten. Het restant legden we op het muurtje. Een kauwtje kwam aangetrippeld en pikte net voor de snavel van een andere het klokhuis op. Met het klokhuis in de snavel was hij nog nét te fotograferen.

Op een heel rustig weggetje staat deze bushalte. Dat roept ?? op.

Heel subtiel staat eronder: busje komt morgen. Dat vraagt geduld!

Wat leuk bedacht!

We hebben een memorabele dag, want vanaf 18-02-1983 tot 18-06-2021 genieten we nu al 14.000 dagen ofwel 2.000 weken van elkaar als getrouwd stel! En dat is uiteraard alle reden om het te vieren. En dat hebben we gedaan.

Eerst een bezoek aan Egmond Binnen waar we een Abdij bezochten met een prachtige vlindertuin.

Daarna hebben we een heerlijke fietsroute door de duinen gehad.

We hebben genoten van uitzicht op zee. Eerst bij het strand van Bergen aan Zee en daarna bij Schoorl.

En tussendoor hebben we gefietst tussen de bergen aan zee en door de bossen bij Schoorl.

Wát een mooie gebieden!

Toen was het tijd voor de feestelijke versnapering en tijd om even op het terras te lezen.

Een glas verse Pepermuntthee met een puntje taart!

Maar met storm, onweer en windvlagen in het vooruitzicht, zijn we daarna weer terug naar ons onderkomen gefietst. Precies op tijd komen we er aan. Drie druppels regen getrotseerd!

En nu zitten we binnen. Buiten komt de regen met bakken naar beneden. Het stormt! Wat een mooie dag hebben we gehad. Weer veel redenen tot dankbaarheid!

Voordat we de duinen komen, rijden we door Egmond aan den Hoef, waar we de restanten van het Kasteel Egmond of Slot op den Hoef zien liggen. Alleen de Slotkerk staat nog overeind.

In Egmond aan Zee zien we de Vuurtoren staan. Een aantal jaar geleden ben ik daar bovenin geweest. Dat is nu niet mogelijk.

Dan zijn we bij de prachtige duinen van het Noordhollands Duinreservaat.

Bij een uitzichtpunt zien we hoe groot en mooi dit gebied is.

Op een bord in het gebied lees ik dat het 5300 ha grote Noordhollands Duinreservaat zich uit strekt van Bergen aan Zee tot het Noordzeekanaal. Het gebied is eigendom van de provincie Noord-Holland en wordt beheerd door de NV PWN Waterleidingbedrijf Noord-Holland. Het neemt onder de grote Nederlandse natuurgebieden een belangrijke plaats in. De grote verscheidenheid aan duinlandschappen en het kalkgehalte in de bodem zorgen voor een zeer uiteenlopende plantengroei en een rijk dierenleven. Het zuidelijk reservaat in de omgeving van Heemskerk onderscheidt zich door de aanwezigheid van de grootste paraboolduinen van Nederland.

Wijk aan Zee doet me hier denken aan de Alpen met dit grote veld op de voorgrond.

We zijn de duinen doorgereden tot we bij het terrein van de Hoogovens kwamen. Dat is echt wat anders.

Daar zagen we een bijzonder huis. Bekijk de gevel maar! Voor ons het keerpunt.

De fietstocht had ongeveer een lengte van 55 km. Het was prima te doen. We hadden hoge temperaturen verwacht, naar die vielen erg mee. Het was ongeveer 23°C. Met de wind was het soms zelfs wat koud.

Een rondrit langs Everdingen, Hagestein, Vianen, Lexmond, Sluis, Meerkerk, Hei- en Boeicop en Zijderveld.

Het voelt als vakantie wanneer we met de fiets in de auto naar een plek toegaan, die we niet zo goed kennen.  We starten vandaag op de plek waar de Lekdijk en de Diefdijk samenkomen. Dat is bij Fort Everdingen.

Voordat we gaan fietsen bekijken we wat er te bekijken is bij het fort. Het torenfort werd gebouwd tussen 1842 en 1847. In 1874 werd het torenfort ingrijpend gewijzigd.

De bovenste verdieping werd afgebroken en de kwetsbare frontzijde werd grotendeels omgeven door een contrescarpgalerij. Dit is een metersdikke aarden wal met in de basis een bakstenen galerij van twee verdiepingen. Dit bood extra ruimte voor de legering van soldaten en de opslag van materieel. 

Het is jammer dat we niet in het fort kunnen lopen. We kunnen het wel zien. De buitenste ring, de aarden wal bewandelen we. We kunnen wel om de ring daarbuiten, de Noodweg. 

De fietsroute gaat grotendeels over de dijk langs de Lek. Vanaf Fort Everdingen komen dan eerst door het dorpje Everdingen. Het dorp is verschillende keren van provincie gewisseld. Zo heeft het tot Gelderland en Zuid Holland behoord en nu recent weer in de provincie Utrecht.

Onderaan de dijk zien we de robuuste Sint Petrus en Paulus kerk. Na de reformatie was het katholieke geloof verboden en kerkten de RK gemeente in een schuur.  Dit was bedoeld als een vermomming. Pas in 1879 was er ruimte voor een nieuw kerkgebouw.

Verderop ligt Hagestein. Hier ligt een grote stuw in de rivier, een imposant geheel. Het bestaat uit een stuw en een schutsluis. Het complex is voltooid in 1960. Daarnaast is in 2004 een vispassage aangelegd. De passage bestaat uit een sluis, die met de waterstand regelt hoeveel water over de trappen van de vispassage stroomt en daarachter een flinke U-sloot met trappen van iets meer dan 10 centimeter hoogteverschil. Vlak naast het sluisje stroomt het water weer achter de bogen de rivier in. De vissen springen van traptree naar traptree omhoog.

Het dorp zelf, dat wat vanaf de dijk ligt, krijgt een compleet dorp ernaast met 1800 woningen dat tot aan de dijk door lijkt te gaan komen. Naar mijn beeld wordt het wel mooi, maar het verandert wel de sfeer van de omgeving. Het wordt er stads van.

Wanneer we onder de A27 doorrijden, komen we via de grote sluis in Vianen aan. De Grote Sluis Vianen is een schutsluis tussen de Lek en het Merwedekanaal. Waterwegen, die we vandaag volgen.

Vianen is eigenlijk een oude  vestingstad. In 1336 werden er door de machtigen van die tijd stadsrechten verleend. Er is hier rondom de Lek ook flink gevochten tussen 1792—1797. Er was toen een militair conflict tussen revolutionair Frankrijk en een bondgenootschap van Europese mogendheden.

De Voorstraat herbergt de mooiste gebouwen: aan de ene kant een 13e eeuwse kerk, tussenin het stadhuis (1425)  en aan de andere kant de middeleeuwse Lekpoort.

Bij eetcafé De Rooie Reiger drinken we wat. In het kader van Corona hebben ze een biertje gebrouwen met de naam Viaans Vaccin. Dan heb je minder last van het coronavirus. Grappig bedacht.

Via de Lekpoort verlaten we Vianen weer en gaan we de dijk weer op om te peddelen naar Lexmond, een dorp verderop.

De Dorpsweg komt uit op de dijk. Daaraan ligt ook de Dorpskerk. We rijden even heen en weer.

Wat mooi en verzorgd ziet het er hier uit! Terug naar de dijk.

Dan komt er een flink stuk langs de Lekdijk. Er zijn veel boomgaarden te zien. En toch is hier niet de Betuwe.

We rijden langs Achthuizen tot aan Sluis, dat tegen Ameide aan ligt.

Hier is ook een oude rivier, de Zederik. Daar evenwijdig aan rijden we naar Meerkerk, de Zouwensedijk.

We zijn maar heel even in Meerkerk. Het heeft meerdere mooie gebouwen dan alleen de kerk. Bij het Merwedekanaal is het gezellig druk. Een eindje verder, is het stil. Hier en daar bij een boerderij spelen kinderen aan de kant van het kanaal. Het is een warme dag. Er is wel behoefte aan verkoeling.

Bij Hei- en Boeicop gaan we de Zwaanskuikenbrug over en rijden we door totdat we een terras vinden om even bij te tanken.

Hei- en Boeicop is genoemd naar de twee polders waartussen het dorp ligt: Heicop aan de zuidzijde en Boeicop aan de noordzijde.

Zijderveld is van alle dorpen van Vijfheerenlanden de oudste, want voor het begin van onze jaartelling was er al een nederzetting, bewoond door boeren, vissers en jagers. Nu fietsen we er doorheen. Het kerkje ligt er wel mooi, maar voor het gevoel een beetje aan de rand van het dorp.

Via het dorpje Zijderveld wat nu pal aan de A2 ligt komen we weer bij de Diefdijk.

Aan de dijk liggen vanaf Leerdam tot aan Everdingen allemaal bunkers en ook een paar forten. Bij het aanrijden zagen we Fort Asperen, Fort Werk aan het Spoor en uiteindelijk dus Fort Everdingen. Er zijn er nog meer in de buurt.

Het einde van de fietstocht is in zicht wanneer we het oranje stipje in de verte groter zien worden. Fietsen gaan weer in de auto en dan kunnen we weer huiswaarts!

Het was een prachtige rit van ongeveer 45 km.

Het is niet dat ik nu denk in termen van heidenen en niet-heidenen; dat oordeel wil ik me niet aanmatigen. De Heidenhoek is een buurtschap ten zuiden van het dorp Zelhem in de Achterhoek. En daar kom ik graag.

De Achterhoek heeft een eigen vlag.

Het landschap in de Heidenhoek kent een afwisseling van cultuurgronden, weilanden en bolle akkers. De grond bestaat uit dekzandreliëf met dekzandruggen en -kopjes. Dat is heel anders dan het veen en de zeeklei bij ons in de buurt. Diverse percelen zijn ingezaaid met gras, die als graszoden geleverd kunnen worden.

Een rondwandeling maken is hier zeer uitnodigend. Er zijn volop mogelijkheden met zandwegen, bospaden. Een wandeling op maat is zo te regelen.

Heel kenmerkend voor De Heidenhoek, als een baken, is het hoge pand, wat eerder een graansilo was.

Net om de hoek verblijven wij graag. Elke keer weer een feestje om te komen.

Vlakbij Willemstad ligt Fort Sabina. Het is ongeveer 36 km van Dordrecht, maar tot voor kort wist ik niet van het bestaan. Het ligt aan Het Hellegat, een waterkruispunt waar het Haringvliet, het Hollands Diep en het Volkerak samenkomen.

Al kende ik het niet, toch bestaat Fort Sabina al een flinke tijd. In 1809 versterkten de Fransen hun kustverdediging, nadat de Engelsen tijdens de Walcherenexpeditie waren binnengevallen. In het kader hiervan werden aan weerszijden van het Hellegat twee forten gebouwd: één bij Willemstad en één bij Ooltgensplaat.

We komen aan terwijl de zon schijnt. Het is een aangename temperatuur. Direct na de hoofdingang is een grote bunker waar een restaurant zit. Het herbergt inpandig nog veel meer, maar dat is vanwege Corona nog even afgesloten voor publiek.

Het terrein bevat meerdere bunkers met een aarden wal er om- en overheen.

Op afstand zie je hier Het Volkerak liggen waar binnenvaartschepen af en aan varen.

We lopen het terrein helemaal over en doordat je kunt klimmen op een gedeelte van de bouwwerken, geeft dat steeds een ander perspectief.

In onderstaande video heb ik een 360° rondje gefilmd met Karin als schitterend begin en eindpunt. Zet het geluid maar aan, zodat je ook rustgevende geluiden hoort, van vogels en ook van kikkers.

Er pakken zich wolken samen. Dat is slechts het begin…

We eindigen waar we begonnen, op het terras bij het hoofdgebouw.

Op de terugweg naar huis regent het . Het begint met wat spetteren terwijl we nog even langs de Volkeraksluizen  lopen.

Terug naar de auto zien we hoe Fort Sabina in het terrein opgaat.

De druppels werden heftiger en uiteindelijk een hooibui, waarbij de rechter baan van de snelweg onder water stond. Zeldzaam veel water in korte tijd. Niet geschikt voor een paraplu.

In de zomer van 2020 fietsten we over het eiland Tholen. We misten het stadje, waarover ons later bekend werd dat het een mooie en ook oude vestingsstad is. Een stad ook met een pijnlijke geschiedenis. Zo wordt beschreven dat de stad in 1452 is geteisterd door een grote stadsbrand en later in de 16e eeuw te maken kreeg met overstromingen.

Rond de tijd van de 80 jarige oorlog werd Tholen versterkt met omwallingen en bastions, en ging de stad deel uitmaken van de Linie van de Eendracht, gericht tegen Spanje. Ook in latere oorlogen deed de vesting nog dienst, maar in 1814 werd ze opgeheven. Alle reden dus om vestingstad Tholen te gaan bekijken.

We hebben net weken achter de rug, waarin griepachtige verschijnselen ons thuis hielden. Nu met redelijk weer en een beetje energie nemen we het deze Hemelvaartsdag ervan.

Het eerste wat we er aan oude gebouwen zien, is deze hoge witte molen De Hoop uit 1736. Het staat gebouwd in de vestingwallen. Daardoorheen wandelen is fantastisch. Wat een rust en stilte is er en op dit moment ook vol geur van het bloeiende fluitekruid.

We lopen zover door tot aan de haven bij het Rijn-Scheldekanaal en lopen langs het water naar het centrum.

De ontvangst bij het centrum gaat gepaard met een buitje van een klein half uur. Een goede reden om linea recta een supermarkt te zoeken. Na de bui kunnen we op een droog gemaakt stadsbankje genieten van onze lunch. Dan gaan we deze groene schoonheid verkennen.

De protestantse Grote of Onze-Lieve-Vrouwe -kerk domineert met haar grootte het stadsbeeld. We maken deze foto over de markt met achter ons de RK Onze Lieve Vrouw Hemelvaart kerk. Wel grappig omdat het vandaag ook Hemelvaartsdag is.

We gaan naast de RK kerk de Venkelstraat in. Het is een straatje dat bijna perfect is te noemen. Ze hebben als bewoners ooit een schoonheidsprijs gekregen.

Aan het einde van dit straatje staat de stellingmolen De Verwachting.

We komen dan weer in de vestingwallen terecht en doen daarna een tweede rondje.

We lopen een rondje om de kerk. De Grote of Onze-Lieve-Vrouwekerk heeft het nodige beleefd. In de 13de eeuw werd het gesticht. Oorspronkelijk was dit een katholieke kerk die vermoedelijk einde 13e eeuw gesticht werd. De kerk werd in 1452 getroffen door een grote stadsbrand.

De kerk werd daarbij niet volledig verwoest, maar verkeerde in slechte staat. En tijdens de beeldenstorm is hier veel gesloopt van de beelden, die het gebouw ooit versierden. 

De straalkapellen van het koor zijn na de brand nooit afgebouwd, wel zijn de fundamenten gelegd en is bij het noordkoor aan de buitenkant een muuraanzet zichtbaar. De buitenzuilen van de koorkerk zijn dus ooit gebouwd als binnenzuilen.

Al zigzaggend komen we terug bij de plek waar we het centrum binnenkwamen. Daar zijn diverse restaurants. Er is een plekje vrij op het terras. Lekker ontspannen in de zon kunnen we genieten van thee en koffie in de frisse Zeeuwse buitenlucht.

We vertrekken zoals we kwamen.

De skyline laat de kerktorens zien. Het zijn de oudste kerken. In totaal zijn er wel 10 kerken, van Katholiek, Vrijzinnig tot ongeveer alle gereformeerde kleuren, die de reformatie heeft voortgebracht.

Dit oude gebouw aan de dijk trok mijn aandacht. Het is het gemaal De Eendracht. Het gemaalt reguleert de waterstanden in de polder De Eendracht en loost het overtollige water via de Krammer op het Volkerak

Voldaan keren we in een stortbui weer huiswaarts.

Aan de rand van het dorp zijn de molens van Kinderdijk te zien. Daarover is ook een blogje geschreven.

We komen vanuit het dorp Kinderdijk, via de Molenkade weer in Alblasserdam op de straat die West-Kinderdijk heet. Links zijn nog wat huizen, maar een eindje verder is een wiel. We zijn er in de afgelopen tijd al een paar tegengekomen: wielen naast de rivier. Een wiel, waai, waal of weel of kolk is een diepe kuil of poel, met water. Ze zijn vaak ontstaan door dijkdoorbraken. We zijn bij het Rijzenwiel aangekomen, dat er prachtig bij ligt.

Heel rustiek liggen de roeiboten zo bij het water te wachten voor een romantisch tochtje op het water of misschien wel om gewoon te gaan vissen.

We lopen aan de rivierzijde er langs. Mijn oog valt op een kerkgebouwtje bij het water. Het blijkt van de plaatselijke Hersteld Hervormde Kerk te zijn.

Daar loopt een pad naar de dijk. Ik vindt het prachtig hoe de woning in het dijklichaam ligt. Daar houd ik van.

We lopen verder over de Oost-Kinderdijk. Een paar honderd meter verderop ligt daar nog een wiel. Die heeft een bekendere naam: Lammetjeswiel. Het water ligt wat meer achter de huizen en aan de andere kant van de plas is een zwemgelegenheid gecreëerd. Het ziet er mooi en verzorgd uit.

Links van de weg zie ik een prachtig gebouw met één mooi torentje. De spits ervan oogtheel kostbaar.

We zijn in de Cortgene en zien aan de rivier een klein moerasachtig gebied met water en bomen. Ik begrijp uit de plattegrond dat het Kade heet. Aanmeren lijkt mij daar onmogelijk.

Over de Kade heen zien we de nieuwe en oude bebouwing bij de Noord. De Waterbus lijkt net aan te komen vanuit Rotterdam. Bij de aanlegplaats van de Waterbus staat onze Oranje Bus geparkeerd.

Voor we weer weggaan hebben we nog even een blik op de rivier en de binnenvaart. Ik geniet rivieren, vanwege de ruimte. Golven zijn voor mij als muziek: rustgevend en harmonieus. Het geluid en de beweging van golven bekijken, leidt af. Heerlijk!

Op de achtergrond, achter de boom, is de Alblasserdamse Brug te zien. Aan de overkant van het water ligt de Crezeepolder. https://bijdezuidkil.wordpress.com/2020/12/10/frisse-neus/

Het is mooi weer, het is goed om dagelijks een ommetje te doen en nu op zondagmiddag is er meer tijd. We rijden naar de aanlegsteiger van de Waterbus in Alblasserdam en lopen vandaar af, zo veel mogelijk langs het water, naar Kinderdijk toe. Ongeveer daar begin ik met fotograferen.

Aan de dijk hebben ze een strook met heel fleurige bloemen gepoot, wat een feestelijke uitstraling heeft, alsof het een nationaal feest betreft.

Het uitzicht op de molens tussen de huizen door is erg aantrekkelijk en nodigt uit om ook langs de molens zelf te lopen. Die zo overbekende plek…

Turend over de rivier de Lek in de richting van Bolnes en Rotterdam.

En dan in de richting van Krimpen aan de Lek.

Er is nu een ticketbureau neergezet en aan de dijk zelf is een souvenirwinkel verschenen.

We lopen er maar aan voorbij, want wij hebben geen tickets nodig. Het is een gezellige drukte, niet te druk.

We zien volop broedende watervogels, jong kroost, baltsgedrag, we horen ganzen, die luid gakkend voorbij vliegen. Het roept fantasieën bij mij op over vogels op zoek naar hun partner, dierlijke relaties in nood. Dat zal wel beroepsdeformatie zijn.

Aan de horizon zie ik bekende bouwwerken, o.a. de brug over de Noord, loddsen bij de de Noord, maar ook de beeldbepalende wolkenkrabbers van Rotterdam. Ik probeer ze eerst buiten beeld te houden bij het fotograferen.

Wanneer we het pad zijn afgelopen, ongeveer 1 km, dan keren we terug naar Alblasserdam. En dan, achterom kijkend, zien we hoeveel horizonvervuiling er achter Kinderdijk is.

We hebben niet heel veel tijd en onze wandeling is als een korte kennismaking.

We lopen vanaf onze parkeerplaats over de markt in de richting van de kerk. Rechts zien we het stadhuis met de prachtige puntige toren.

Er zijn in deze oude stad aan de zuidzijde van de Biesbosch twee bouwwerken die onze aandacht trekken. Ik begin met de mooiste, de oude Geertruidskerk. Op de plaats van deze kerk stond in de 11e eeuw al een romaanse kerk uit tufsteen. Later is de kerk meerdere keren uitgebreid.

Geertruidenberg heeft paar jaar geleden een dispuut gehad met Dordrecht. Welke stad is de oudste stad van Holland? Had Geertruidenberg eerder stadsrechten of was het Dordrecht? Gelukkig is dat geen verhitte strijd geworden. Die was er in 1420 wel. Toen werd in de tijd van de Hoeksche en Kabeljauwse twisten de stad door Dordtenaren in brand gestoken, waarbij ook de kerk zwaar beschadigd werd.

We lopen de markt af tot de kerk. Deze is gesloten, net als de horeca. Heel jammer. Even kunnen zitten met wat te drinken was weldadig geweest voor ons. Het zit er nog even niet in. We lopen daarom de straat rechts van de kerk in en zien dan met nieuwbouw eromheen een brug, die over de Donge heen gaat. Dat is een beek, die hier bij Geertruidenberg en Raamsdonkveer een rivier lijkt. We gaan tot het midden van de brug en gaan dan weer terug.

Net voor de kerk lopen rechtsom de kerkstraat in om de kerk van de andere kant te bekijken.

Ik fotografeer de Vismarkt met de pomp vanuit de Dordtsestraat… De Vismarkt is in 1772 gebouwd.

Wanneer we weer terug op de Markt zijn, is het tweede beeldbepalende gebouw erg zichtbaar, dat in de gehele Biesbosch te zien is: de 130 meter hoge koeltoren van de Amer-centrale.

Die roept direct een herinnering aan mijn werk op. Op 28 september 2003 is tijdens het gritstralen voor onderhoudswerkzaamheden in de vuurhaard van een stoomketel van de Amercentrale een 67.5 meter hoge steiger ingestort. Bij dit ongeval kwamen vijf mensen om het leven en vielen drie gewonden. Vanwege mijn betrokkenheid bij de opvang bij rampen en ongevallen was ik beschikbaar om mijn bijdrage te leveren. Ik hoefde er toch niet heen.

Het werd een zaterdagmiddag-wandeling door Hooge Zwaluwe, een dorp ten zuiden van de Biesbosch met ongeveer 1700 inwoners. We waren al door Lage Zwaluwe heen gereden, maar de zin om daar uit te stappen, was er niet. Te druk? Eigenlijk zagen we geen plek in de straat om te lopen. En zo kwam het dat we een stukje zijn doorgereden.

We parkeren om de hoek bij de vroegere Sint-Willibrorduskerk, nu het restaurant ‘Onze Kerk’. Helaas is dit etablissement gesloten. Hoe zouden ze het hebben ingericht. Een klein stukje verder van het centrum zien we een molen staan. Deze is gebouwd in 1866 en is tot 1946 in bedrijf geweest voor het malen van graan. We lopen weer terug.

We steken een spoorbaan over en dan zien we een vroegere baanwachterswoning liggen aan de voormalige Langstraatspoorlijn, die liep tussen Lage Zwaluwe en s’ Hertogenbosch. Het eigenlijke station is in 1960 afgebroken.

Wanneer we vlakbij de protestantse kerk zijn, zien we een paaltje met wandelroutes. Dat biedt opties. We kiezen een weggetje naar buiten het dorp, de Zeedijk. We lopen zo langs een visvriendelijk gemaal. Best bijzonder dat ze hebben uitgedokterd hoe ze vissen en andere waterdieren kunnen beschermen.

Op de dijk zien we schapen lopen. Op de achtergrond is de kerktoren van de kerk te zien.

Prachtig is de dijk vol met het gele raapzaad. Wat blijft dat toch prachtig!

De plant lijkt veel op koolzaad. Het koolzaad blijkt echter iets later te bloeien, en is hiervan ook te onderscheiden doordat bij het koolzaad de knoppen van de ongeopende bloemen hoger zitten dan de bloemen, terwijl bij het raapzaad de bloemen de knoppen bedekken.

Via dit pad lopen we weer terug naar de bebouwing van het dorp.

We komen uit in de Grijze Wijk en lopen dan de Onderstraat door langs de kerk en dan gaan dan de Zwaluweweg in.

We lopen voorbij huis met de naam Zonzeels Redding. Het blijkt een gebouw van een voormalig gemaal te zijn. Zonzeel is de naam van voormalig buurtschap.

In de bocht van de weg ligt een mini-begraafplaats, voor verdronken mensen.

We lopen de bebouwde kom weer uit en gaan dan opnieuw over de spoorbaan.

Met een omweg komen we weer bij de molen uit en lopen dan terug naar de auto.

Aan de wand bij een van de huizen hangt dit creatieve naambord van de schilder. Een vermelding waard!

Net voorbij IKEA Barendrecht ligt de Heinenoordtunnel. Elke dag rijden circa 110.000 voertuigen door deze tunnel en wij vandaag ook, op weg naar Oud-Beijerland. Even wat ophalen.

We besluiten om direct erna Heinenoord te gaan bekijken. Een dorpje ertussen, Goidschalxoord, herinnert me aan tochtjes op de brommer omstreeks 1976 om mijn vriendinnetje van destijds, die in Oud-Beijerland een opleiding deed bij de Egmontshof, op te zoeken. Ik constateer nu dat Goidschalxoord slechts één dijkweg is. 

Heinenoord, wat een kilometer verder ligt, is iets groter. We parkeren bij de dorpskerk. We lopen via een mini-parkje bij de kerk, naar de rand van het dorp, waar in de oude herenboerderij Het Hof van Assendelft, het Streekmuseum Hoeksche Waard is gevestigd. Het hek staat daar op een kier, maar het museum zal vermoedelijk dicht zijn vanwege Corona. Het lijkt me leuk om daar nog eens in binnen te gaan.

We lopen om de huizen heen, terug naar de kerk. De 15e-eeuwse Hervormde Kerk heeft een zeer scheve toren. Vooral het onderste gedeelte, want de torenspits wijst wél recht omhoog. In de bouw zijn de compensaties goed te zien, ook bij de deur. Het zal, net als bij de toren van de Grote Kerk in Dordrecht, wel verzakt zijn door de slappe grond eronder.

Ook de rest van het dorp willen we graag zien.

We lopen naar de andere kant van het dorp en lopen langs het kleine haventje bij de Oude Maas een pad op langs de grienden. Er zijn flink wat boompjes geknot.

Een vrachtwagen wordt er geladen. Zo te zien zijn er nog flink wat ladingen nodig om het af te voeren.

Achter het nu Utrechtse Leerdam ligt het kleine Schoonrewoerd, een dorp dat gesticht werd in 1023. De antieke kern van het dorp is echt heel klein, het is eigenlijk alleen de Dorpsstraat. Die is wel mooi met de geknotte bomen, het landelijke grind en de Dorpskerk

In het dorp nemen we de Kerkweg, die leidt naar het Wiel van Bassa. Het Wiel van Bassa wordt ook wel de Schoonrewoerdse Wiel genoemd. Het is een kolk van 13 hectare groot en daarmee het grootste doorbraakwiel van Nederland. het ontstond in 1573 bij een doorbraak van de Diefdijk. De kolk is tot ongeveer 8 meter diep. Een prachtplek om onze wandeling te beginnen. We lopen rechtsom langs een deel van het wiel en komen dan door het gehucht Diefdijk en vervolgens op de gelijknamige dijk.

Er zijn in de route verschillende bunkers te zien. Het meest voorkomende type in deze omgeving is de piramide bunker.Deze bunkers zijn gegoten uit beton en bestaan uit een vierkante basis met een schuin oplopend dak in piramide vorm. Op dit dak zijn camouflagehaken gemonteerd. Deze haken hielden de camouflagemateralen op hun plaats.
Binnen was plaats voor maximaal 12 man. Er zijn 1 of meerdere schietgaten voor geweren en een “schoorsteen” voor een periscoop.

We lopen langs de weg in de richting van Leerdam. Links en rechts zijn er mooie plekjes om te fotograferen. Het weer is ook lekker. Met een jas die dan weer hoog gesloten en dan weer los kan, is het aangenaam.

Dit witte huis (1925) aan de rechterzijde is een markeerpunt. Links aan de overkant van het water, zullen we straks ook lopen. Ook hier is een wiel waar we om heen gaan.

Net na de spoorwegovergang en spoorbrug ligt een fort welke hoort bij de vroegere Hollandse Waterlinie. Een naam kan ik niet terugvinden.

Een stukje verder, ter hoogte van de Acquoyseweg steken we de Culemborgsche Vliet over, de grens tussen de provincie Utrecht en Gelderland. Dan lopen achter het fort langs, terug naar Diefdijk.

De bloesem is al zichtbaar. Nog niet overal helemaal uit de knop. Prachtig weer!!

Even naar de overkant met het trekpontje moest natuurlijk even…

Dit huisje staat boven een duiker.

We lopen om het Wiel van Bassa heen en zijn dan weer bij het startpunt.

Voor zaken rijden we naar Oud-Beijerland, maar op de terugweg nemen we de tijd om te recreëren. Dorpjes bekijken is dan een leuke bezigheid, zeker omdat we beseffen dat we ze eigenlijk nauwelijks kennen.

We parkeren de Oranje Bus bij de 16e-eeuwse haven van Puttershoek. Dit zou de oudste kleinste open haven van Nederland zijn. Voor de Sint-Elisabethsvloed van 1421 was hier al een dorpje, Hoecke, bij die flinke bocht in de rivier. De ambachtsheren van Putten zorgden voor een nieuwe naam.

De eigenaren van Café ’t Veerhuys zijn niet blij. Ze verwachten namelijk dat hun onderkomen binnenkort te huur zal komen te staan bij horecamakelaardij Rutte & De Jonge.

We lopen naar de rivier de Oude Maas en zien dat veerdienst de Putter vertrekt naar Zwijndrecht. Over de rivier varen duwboten met wel 6 bakken. Twee naast elkaar en drie voor elkaar. Imposant! Een zware bromtoon vergezeld het schitterende gezicht. Dat is weer jammer.

Verderop langs de rivier zien we het terrein waar een oude schoorsteen doet denken aan een lang vervlogen  verleden.

We gaan die kant verder op en lopen dan onder aan de dijk terug naar waar de kerk staat.

Dat is een mooi monument met een groot begrint plein ervoor. In mijn gedachten zie ik al drommen mensen staan na een dienst.

We lopen over het pad naast de Boezemvliet, een waterloop dat vanaf de haven doorloopt naar de Binnenbedijkte Maas bij Maasdam.

Ook dit jaar verkennen we ons land op microniveau. Moerdijk ligt vlakbij, maar de officiële gemeente is veel groter.

Het dorpje Moerdijk hebben we wel vaker doorgereden. Wel grappig, want het oogt minder Hollands naar mijn idee. Naast het dorpje is in de loop van de jaren de zeehaven Moerdijk ontwikkeld. Het begon in 1965. Shell heeft zich daar toen gevestigd op een relatief klein gebied. De afgelopen jaren is het tot aan Klundert een industriegebied geworden met veel chemie.

Klundert heeft oude papieren. Het was oorspronkelijk een vestingstadje binnen de zuidelijke verdedigingslinie van Holland, samen met Willemstad. We lopen bij het begin van het dorp de vestingwallen op en lopen dan om het oude deel heen. In het stadje zien we dit mooie gemeentehuis.

Door het ramen van de bakker kijk ik nog even terug. Best grappig zo’n doorkijkje.

Een honderd meter verder staat de klassiek ogende hervormde kerk. Toch is deze kerk nog niet zo oud. Het is gebouwd in 1952.

We lopen daarna langs de Botte Kreek. Het is vrij stil op straat. Alleen bij de bloemist is het druk. Allerlei mensen staan bij de kraam voor de deur. Dat geeft wel een vriendelijke sfeer.

De Sint Johannes de Doper-kerk uit 1890 heeft een nieuwe bestemming gekregen als evenementengelegenheid. Een enorme bar staat langs de linkermuur. Aan de andere kant zijn diverse zitjes en in het midden is een grote open ruimte. Mooi dat dit beeldbepalende gebouw zo een nieuwe functie heeft gekregen.

Bij de Kaai kijken we even terug.

Een eind verderop staat over de Botte Kreek heen het Kreekgebouw. Hier lag vroeger de haven die uitkwam in rivier de Keene. Het Kreekgebouw is gebouwd als badhuis.

Dan lopen weer terug naar onze Oranje Bus.

En route zien we door een raam deze tekst hangen. Daar voelen we ons bij thuis. Achter Geloof, Hoop en Liefde staat een tekst uit Romeinen 15:13 “Het is mijn verlangen dat God, die ons hoop geeft, u door uw geloof vol zal maken van blijdschap en vrede. Dan zal uw hoop steeds sterker worden door de kracht van de Heilige Geest.”

We verlaten Klundert om de omgeving waar deze stad ligt te verkennen. Zo rijden we eerst naar het haventje dat ligt bij Noorderschans aan het Hollands Diep. Verder de dijk langs komen bij Tonnekreek. Daar gaan we weer het land in. We zien daar buurtschap Zwingelspaan liggen. Opzichtig voor zo’n klein buurtje hangt een grote banner met http://www.hemelofhel.nl. Zij hebben duidelijk een boodschap te vertellen.

We rijden weer terug naar Klundert en zien dan tussendoor de weg naar Noordhoek, dat we wel kennen van een knooppunt bij de A17. We parkeren de Oranje Bus bij de Sint Jozefkerk en lopen een rondje om de kerk.

Met een wandeling langs de oever van het Haringvliet hebben we genoten van het ijs. Anders dan het ijs waarop geschaatst kan worden, is dit ijs eerder kunstzinnig.

Verderop genieten we bij het haventje van Den Bommel.

De auto hebben we dit keer maar niet onder de boom gezet. Deze boom is ook nu weer barstensvol met vogels. Een gezellig gekwetter geeft dat, maar het is ook een plek om zich te ontlasten.

Elke keer weer is het een uitdaging om een leuke en behapbare wandeling te vinden voor ongeveer 1 tot 1,5 uur. Vandaag is het zonnig. En lekker fris. We hebben er echt zin in: zon, wijdsheid en elkaars gezelschap!

Eerst zonnebrandcrème op het gezicht en dan beginnen we de wandeling in Ridderkerk-Oostendam op de Pruimendijk, ter hoogte van nummer 300. Het is een tochtje over de van vroeger vertrouwde wegen met de herinneringen aan wie er destijds woonden. Het wordt bedacht en benoemd. En de herinneringen zijn gelukkig positief! Allerlei gebouwen zijn veranderd, andere hebben een nieuwe functie gekregen. Ook nieuwe woningen zijn erbij gebouwd, en de meeste daarvan stralen overdadige luxe uit. Het is rustieke wandeling, gedeeltelijk door half gesmolten sneeuw en over droog asfalt.

Vlakbij Rijsoord lopen we langs de Neshoeve en komen dan aan de andere kant van het Waaltje uit, in Hendrik-Ido-Ambacht. En dan maak ik een aantal foto’s.

Ongeveer ter hoogte van de begraafplaats is er mooi zicht op het water. Het herinnert mij aan de tijd dat ik met broerlief hier wel gevaren heb met de kano. Ook heb ik wel een keer geschaatst. Dat was overigens niet echt een succes.

Leuk is om de oude dorpskerk met sneeuw te zien. De foto ervan mislukt. Dat is jammer. De batterij is dan leeg.

Net voorbij de Hoge Kade is er een leuk uitzicht op het Waaltje. Extra leuk daarbij zijn de voetjes van ijs bij de steigertjes. Zoom maar even in…

Met dat ik een foto ervan maak, komen de watervogels naar ons toe…. Dikke pech voor ze, we hebben niks om uit te strooien.

Mooi weer lonkte als een soort belofte. Alle reden om op donderdag weer eens ouderwets een eind op pad te gaan. Vorig jaar, ongeveer in dezelfde tijd, gingen we naar Vlissingen en het voelde als een vakantiedag in de lente. Ooh, daar hadden we vandaag ook zin in. En Vlissingen , we bezochten het in juli 2020 ook, ervaren we als een prima plek om te vertoeven, want er zijn stranden en duinen langs de hele kustlijn, de boulevard geeft een mooi zicht op schepen, die behoorlijk dichtbij varen en de sfeer in de stad is prettig.

We hebben de auto geparkeerd in een gebied waar het nog gratis is. Lopen we gewoon een paar km meer.

We zijn gestart -niet ver van het begin van de boulevard- en zijn langs de kustlijn gaan lopen, van de stad af.

Er is een aangename temperatuur en we hebben het echt (te) warm. De jas gaat open, het vest ook, de shawl gaat af. En nog is het puffen in de warmte. Heerlijk!

Af en toe hebben we een korte pauze om niet alleen te lopen, maar ook om de sfeer, de natuur, het uitzicht nog meer te ervaren.

We lopen door tot we nabij het strand van Dishoek bij Koudekerke zijn. We zien daar de hoog en laaggelegen vuurtorens staan.

Wanneer we de terugweg beginnen, bemerken we dat de zon steeds meer weggedrukt wordt door de bewolking. Af en toe valt er een drup. Ook de wind is meer voelbaar. De jas gaat weer dicht.

Aan de boulevard is het gewoon koud. Om wat warm te worden snacken we een frietje onder een afdak.

De shawl wordt ook omgedaan, de handschoenen gaan aan en/of de handen verdwijnen diep in de broekzakken. Zo lopen dan, wat opgewarmd, door naar de haven.

De haven en dan vooral de snelle en wendbare loodsbootjes vind ik geweldig.

Alhoewel de kou op het einde echt onaangenaam voelde, was het een goed idee om weer naar Vlissingen te gaan. Het was een leuke tijd samen!

Dordrecht is vanaf het water op zijn mooist. Meestal zien we het vanaf Zwijndrecht, maar vandaag hebben we de mogelijkheid gebruikt om langs de Papendrechtse oever te wandelen. De auto geparkeerd bij de brug en toen wandelend de ‘boulevard’ langs gelopen.

In de appartementen rechts schijnen veel oud-schippers te wonen.

Aan de overkant zien we de Dordtse Stadswerven.

Vervolgens de Merwekade, waar de veerboot van en naar Papendrecht aanmeert.

De wijdsheid van het drierivierenpunt zien je hier het beste. Wat een fantástisch uitzicht.

Nu in de winter met weinig zonlicht is het mooi, laat staan in de zomerse zon…

Nieuwe natuur wordt in de Randstad op verschillende plaatsen gerealiseerd. We hebben gewandeld in de Nieuwe Dordtse Biesbosch, de Crezeepolder en nu in het Waalbos. Dit natuurgebied ligt bij Rijsoord aan de Waal, voor insiders het Waaltje. We starten onze wandeling bij het voormalige hotel “Het Wapen van Rijsoord”. Zo heet het al een tijdje niet meer. Ongeveer 25 meter voorbij dit resort, gaan we links een weg met parkeerplaatsen in waarna we het natuurgebied inlopen.

Het Waalbos is nog niet een dicht bos, maar wel een gebied met veel potentie. Het is ruim 190 hectare groot. Het is een afwisselend gebied met stukken bos met struweel, waterpartijen met rietoevers en open weidegebied. 

We lopen, om vieze voetzolen zoveel mogelijk te voorkomen, over de verharde paden, maar we zien geregeld onverharde verbindingen, zodat een wandelroute verkort zou kunnen worden.

We lopen min of meer aan de randen en doorkruisen het gehele gebied.

Uiteindelijk komen we weer uit op de Waalweg.

Wandelen buiten de geplaveide paden is nu lopen in de modder. Dát hebben we bemerkt vanmiddag tijdens een wandeling in De Elzen.

Met bergschoenen aan is het minder een probleem. Nu nog bedenken dat een wandelbroek voor modder ook best handig is.

Het waait flink. In de luwte is het echter aangenaam tot soms warm met die winterkleding aan.

De lucht is prachtig blauw wanneer we op weg gaan. We gaan op pad voor een wandeling vanuit Molenaarsgraaf, genoeg voor ongeveer een uur wandeltijd. Al snel zijn er volop wolken. Dat maakt het frisser.

Molenaarsgraaf is omstreeks de tweede helft van de 13de eeuw ontstaan toen de toenmalige ambachtsheer, Willem de Molenaar, opdracht gaf tot het graven van een vaart, de Graafstroom. We hebben hier hoogveen onder de voeten.

Vanaf het winkelcentrum lopen we naar Vuilendam. Grappig genoeg zien we dat dit gehucht zowel een Brandwijks’ gedeelte heeft als een Molenaarsgraafs’ gedeelte. Wanneer ik het goed gelezen heb is er ook nog een deel wat vroeger onder Ottoland viel.

Onderweg zien we verschillende gebouwen met rieten daken en ook vermeldingen van rietdekkers. Bij Vuilendam gaan we rechtsaf de Damseweg in. Deze weg leidt naar de provinciale weg, de N214. Net daarvoor gaan we rechtsaf de Kweldamseweg op.

Weer gaan we de eerste weg rechtsaf in, de Polderweg-Oost. En via deze weg komen we weer aan in Molenaarsgraaf. Er is ook een grotere tocht mogelijk, die bijna 2x langer is en loopt vanaf de grens met Bleskensgraaf.

We lopen dan tussen de weilanden, de slootjes wat elke keer weer een leuk aanzicht geeft. De verte, de zon, de wolken en de randen van het dorp.

Terug bij de Graafstroom valt het opnieuw op hoe verzakt sommige huizen staan.

We zien de molen.

We zien twee kerken. De Gereformeerde kerk van Brandwijk rechts aan de andere kant van het water en links de Nederlands Hervormde Kerk van Molenaarsgraaf.

We lopen rondom deze kerk. Er ligt een kleine, besloten begraafplaats bij.

Elke donderdag is een vrije dag. Heerlijk is het dan om dan een frisse neus te halen. Vandaag hebben we een flinke wandeling gemaakt. Vanuit Sterrenburg zijn we naar de stad gelopen voor een boodschap. Het was er heel erg stil.

We zijn dwars door het centrum gelopen, via wegen, die we zelden begaan. Opmerkelijk wat je dan tegenkomt van historische waarde.

We zien op het water de Brandweer varen en ook een vlet van de reddingsbrigade.

We besluiten om de nieuwe wijk, de Stadswerven, eens echt te bekijken. We kennen het niet van lopen, maar van rijden en dat is toch anders.

Het is eerste beeld is van de bouw van de Prins Clausbrug.

Daarna gaan we een ‘rondje’ om het water lopen. Helemaal rond kan nog niet want de loop- en fietsbrug is er nog niet.

Een klein zonnetje schijnt op het water van de Wantij. Dat vind ik leuk. De nieuwe huizen, door mensen zelf bedacht, komen zo in het het licht te staan. We zien een kleine haven voor historische binnenvaartschepen.

We lopen langs de kades, zien volop nieuwbouw. Oude gebouwen die een nieuwe bestemming krijgen. Ik geniet van de creativiteit en de gevonden mogelijkheden. Wanneer we over de Prins Hendrikbrug gaan, zien we het museumschip liggen, het schip waar over de binnenvaart te leren is. En achterin ook de grote Cinema.

De wijk Stadswerven is nog volop in ontwikkeling. Het wordt steeds leuker. Ik denk dat deze wijk een aanwinst is voor de stad. Deze binnenvaartschepen horen bij deze wijk. Er zal een permanente haven voor ze zijn. Hier? Of anders nog?

La Bohéme is een blijvertje. Met C’est La Vie wordt gevaren. Het is uniek dat deze schepen van Iris en Hannes nu naast elkaar liggen..

Dit schiereiland heeft aan de stadszijde de Wantij en aan andere Papendrechtse kant de Merwede.

We zien de Wantijkade met de in aanbouw zijnde Prins Clausbrug.

Op de Merwede is volop bedrijvigheid. Schepen varen af en aan. Ook hier is nog veel werk te doen.

We hebben een flinke Dordtse trip gelopen, want we gingen ook weer lopend terug. Gelukkig wilde onze vriend Paul voor ons herbergier zijn. Daar konden we even op adem komen, gezelligheid ervaren voordat we echt naar huis konden lopen.

Een koude dag. Weinig zon. Fijn samen. Een echte vrije dag! Voelt als vakantie, in eigen stad!

Vandaag zijn we naar Brandwijk gereden. Het was even verwarrend, want aan de overkant van het water de Graafstroom ligt Molenaarsgraaf. Het is terplekke vol met bebouwing en een brug over het water.

We kunnen parkeren achter bij Boerenklaas. Boerenklaas is een vroegere herberg en pleisterplaats voor postkoetsen en wat dateert van voor 1890. Onze koets staat daar ook wel even goed.

We starten onze wandeling bij de Gijbelandsdijk in het buurtschap Gijbeland. Verderop slaan we links de Kerkweg in, dwars door de bebouwing. Bovenstaande gebouw staat op de rand van de bebouwing. Aan het einde van die weg, bij de kerk, ligt het oorspronkelijke Brandwijk. Eigenlijk is het ongelooflijk dat een heel klein dorpje ook nog twee buurtschappen heeft, want De Donk is ook een buurtschap van Brandwijk.

Langs de weg zien we weer eendjes, meerkoeten en andere vogels, die proberen over- en door het water te gaan om te foerageren. Maar dan vangt een eend onze nadrukkelijke aandacht. Want, wat hangt er nu uit de snavel? Een kikker!!

De afstand tussen Gijbeland en het kerkje van Brandwijk is een ruime kilometer. 

In het kerkje wilden ze van oorsprong het geloof levend houden. Oefenen in geloof, hoop en liefde. Vandaag de dag is dat misschien wel het meeste nodig, nu bij velen de waarheid ter discussie staat.

Het kerkje ligt wat hoger. Omdat het leuk is om ook wat achtergronden te ontdekken, ben ik op zoek gegaan naar de geschiedenis van dit dorpje en kerkje. Nou, daar is best veel gebeurd.

Bij de kerk gaan we linksaf de Brandwijksedijk in, die uiteindelijk overgaat in de Geerweg. Er zijn daar volop kleine watergangen, die hier Voorwetering heet. Weteringen zorgen voor de afwatering van het veengebied. En dan zien we zo’n huis erbij. Idyllisch!

Via de Zeemansweg keren we weer terug naar de Graafstroom.

Aan de overkant zien we de Middelmolen, dat is een wipmolen, bedoeld voor het afvoeren van het water.

Aan het einde van deze waterloop staat nog een oude molen en een molenaarswoning. Het blijkt een vakantiewoning.

Halfweegs hebben we een mooie ontmoeting met Erik en Anja met interessante gespreksstof.

Het rondje Brandwijk is ons goed bevallen.