Dordrecht is mijn thuisstad. Het is een mooie oude stad. Bijzonder is dat het op een eiland ligt. Bij de drukke rivieren ligt het centrum aan de andere kant liggen de buitenwijken en landbouwgebieden met de Biesbosch.
Elk voorjaar, wanneer het groen weer zichtbaar wordt, ben ik onder de indruk van de sfeer bij de Zuidkil, een watertje vlakbij mijn woning. Het water met de treurwilgen, de andere bomen, de struiken en het gras geven samen een heel natuurrijke sfeer. Daar bouwen watervogels hun nest. De eenden, meerkoeten, ganzen en ook zwanen zwemmen geregeld sierlijk op het water. En rondom zingen vogels hun lied.
Sfeertje hè!
In de jaren ’90 raken we betrokken bij de geloofsgemeenschap dat in dit kerkje samenkomt, de Kerk van de Nazarener. Het is voor mij dan nog een onbekend kerkgenootschap. Het is aantrekkelijk omdat het een overzichtelijke groep mensen is met een warme saamhorigheid en passie. Als je de kerk theologisch zou moeten plaatsen tussen de bestaande kerken, dan bevindt de kerk zich zo ongeveer tussen de evangelische en de traditionele kerken in. Passend bij mij. Open voor iedereen.
Tegenover de hoofdingang staan prachtige oude Dordtse geveltjes en ietsje verderop de ingang van het Dordts Museum. Op de jaarlijkse Dordtse Boekenmarkt, op de eerste zondag van juli, gaan na de viering de deuren van onze kerk open voor alle voorbijgangers. Iedereen is dan welkom. Prachtige ervaring. Lekker jezelf zijn als kerk midden in de Dordtse binnenstad.
Zo midden in de stad samenkomen heeft altijd iets speciaals gehad. Het is al weer lang verleden tijd. De hoeveelheid bezoekers is gaan groeien en besloten is om een groter gebouw te gaan zoeken. We verhuizen als kerk. Het kleinschalige verdwijnt. In het grote gebouw en in de grote groep vind ik niet meer zo mijn plek. Heel jammer!
Ons oude kerkgebouw is in de afgelopen jaren geheel gerestaureerd. Aan voorzijde is een modern gebouw geplaatst in plaats van het verpauperde huisje. Aan achterzijde is ook een moderne aanbouw gekomen. Wanneer ik het goed begrepen heb, komt daar nog een kunstzinnig front voor te staan.
Ik ervaar een gevoel van heimwee wanneer ik het oude gebouw nu weer zie. Dààr voelde ik me thuis.
Met de veerpont van Zwijndrecht naar de Hooikade in Dordrecht. Een binnenvaartschip gaat naar de ene kant en een duwbak combinatie naar de andere kant en dan komt er ruimte om door te varen naar het mooie centrum van onze stad.
Het blijft toch heerlijk om over dat water te gaan. Een tochtje met ‘hindernissen’. Maar dat is geen probleem!
Eenmaal van boord komen we weer een verrassing tegen. De Mazelaarsbrug wordt – met de hand- opengedraaid. Daarmee draait de brug opzij, zodat pleziervaartuigen erdoor kunnen. Zo zien we Dordt als maritieme stad. 🥰
In de hal van het Albert Schweitzer ziekenhuis staat een houten sculptuur van de Dordtse kunstenaar Gerhard Lentink.
De sculptuur neemt daar een prominente plaats in. Het is als een houten tent waar je in kunt zitten. Er staan twee houten bankjes in. Daarop zittend zou je het hout uitgesneden gedicht moeten kunnen lezen. Ik heb een poging gewaagd.
Het is mij echter niet gelukt om het te lezen.
Al meerdere keren heb ik dit evenement bezocht. Meestal in de binnenstad wandelend langs de rivier in de drukke mensenmassa.
Vandaag wilde ik eens die aspecten beleven waar ik nog niet eerder aandacht aan besteedde: meegaan met de stoomtrein, met een oud schip op de rivier en de klassieke lijndienstbussen. Ik begon met een treinrit vanaf het Centraal Station.
Met een oude streekbus word ik verder vervoerd naar de Kerkeplaat, waar het schip aanlegt om me te vervoeren naar het centrum.
Voordat mijn schip, Succes, aankomt, zijn er een paar eerder terwijl ik in een lange rij wacht. In een bijzonder rustig tempo varen we naar het drierivierenpunt.
We zien de drukte op de kade en tal van scheepjes, die komen en gaan.
Soms pijnlijk schril hoge fluittonen horen bij dit evenement. En hoe dichter bij het centrum hoe meer de geluiden te horen zijn. Het enthousiasme van het publiek is leuk om te ervaren. De sfeer in de trein, aan boord en in de bus is echt aangenaam. Iedereen heeft er zin in.
Twee keer ga ik met een bus mee. Het geluid ervan voelt zo vertrouwd. Ik ben direct weer terug bij de herinneringen in mijn kinderjaren. De geluiden van de bus deed ik altijd vol overgave na, wanneer ik mezelf buschauffeur waande terwijl ik speelde met het blauwe dessertlepeltje…
Met een vriend heb ik rond 20 uur gewandeld in de Nieuwe Dordtse Biesbosch. Deze keer zijn we gestart bij de Oosthaven van de Nieuwe Merwede. Zonder iemand tegen te komen hebben we zo’n 80 minuten gewandeld. We zagen tal van watervogels. Een mooie zilverreiger en een groep steltlopers vroegen mijn aandacht. Maar vooral uitzichten met een weerspiegeling van de zon op het water blijft voor mij een grote aantrekkingskracht.
Gewoon een wandeling om eruit te zijn. Geen bijzonder doel dan samen zijn. Verwondering is er wel over de natuur. Wilgentenen, die in de grond gezet gewoon weer uitgroeien.
Wat echter het meest verwondert zijn de sporen van de aanwezigheid van bevers. Wat een knaagkracht. Bomen worden geveld.
Het is bizar weer vandaag. Strakke blauwe lucht wisselt af met de vele kleuren grijs.
Even in de zon en dan weer even een natte boel. Het was weer fijn om buiten te zijn.
Dordrecht heeft een Zeehaven. Dat ligt achter de Meubelboulevard, nabij de A16. Dordrecht en de rivier beleef ik graag bij het centrum van de stad. Daar zijn ook havens bij waar grotere schepen liggen.
Terwijl ik mijn auto parkeer om een bestelling op te halen, zie ik de Dordtse Zeehaven liggen door dat grote schip wat zo hoog op het water ligt. Dat is een andere kant van onze havenstad met rondom rivieren. In vergelijking met een binnenvaartschip is het echt mega, al kan het natuurlijk nog veel groter. Ik vind dit mooi en imponerend.
Het is een soort van graffiti… een manier om jezelf te uiten. Dat maakt meestal de boel echt lelijk. Hier echter, vlakbij de Hellingen in Dordrecht, waar ik even moet wachten hebben ze twee muren met graffiti opgeknapt. Best creatief!
Na lekker lezen nog even de tijd genomen voor een frisse neus. En dan zie ik liever bomen dan steen. 😊 ’t Is een mooi stukje van Dordrecht, toch?
Gisteren en vandaag heb ik gewandeld in de Hollandse Biesbosch. Het weer is heerlijk. Eigenlijk is het wat lastig om te bepalen wat je dan aantrekt. Een trui is niet genoeg, een jas vaak weer teveel.
Al lopend over de modderige paden had ik gisteren met een vriend hele gesprekken, die steeds weer even moesten stoppen om een manier te vinden om verder te gaan. Het getijdengebied laat zich gelden. Soms kun je links- of rechtsom een plas voorbij. Maar er waren ook hele stukken dat we creatiever moesten zijn. Klimmen en klauteren over boomstammen. Uiteindelijk zelfs met takken en boomstronken sjouwen om een brug te slaan. En dan erover heen lopen in de hoop geen nat pak te halen. Het kind in de man is wakker geroepen.
Vandaag is water hoger dan gisteren en mijn wandelgenoot is mijn geliefde. Dan gaat het anders. De natuur is even mooi en dan letten we meer op uitzichten, kleur en elkaar.
Fijn om buiten te zijn en keer op keer redenen te hebben, maar soms ook om te zoeken om dankbaar te zijn. Deo Gloria.
De schepen in de Wolwevershaven liggen er vandaag prachtig bij met de bomen in hun herfsttooi. Een heel mooi stukje van Dordrecht. Op deze wat donkere dag is het heel rustig hier. Dan is dit stilleven extra fijn. Voor de rust naar het centrum. Normaliter een contradictie.
Het Schroevendok Straatman is ook een prachtig beeldbepalend monument in de haven. Leuk om die eens vanuit een andere hoek te fotograferen.
Het werd ooit gebruikt om scheepsschroeven en roeren te repareren en te vervangen, door schepen deels uit het water te lichten.
Deze week is de Prins Claus brug in gebruik genomen. We hebben de bouw min of meer gevolgd. De brug vormt een verbinding tussen de wijk Stadswerven en het oude centrum nabij de Merwedekade.
Vandaag hebben we, voordat het ging regenen, een wandeling door de stad gemaakt. Door het oude centrum gaan is telkens weer iets fijns aan het wonen in Dordrecht.
De brug bekijken was nu even het doel. Midden op de brug zien we een deel van de techniek.
En we worden beloond: de brug gaat ook open om een zeilboot door te laten.
Daarna kunnen we ons oog de kost geven in de details en de beeldvorming.
Vandaag voelt mijn lijf wat krakkemikkig met klachten rond lies en heup. Zitten is niet fijn, liggen eigenlijk ook niet. Het komt vast weer goed, maar het vraagt wel even aanpassing voor mij om er niet door beheerst te gaan worden.
Een lumineus idee is om bij de rivier en de haventjes in het centrum van Dordrecht te gaan lopen. Tergend langzaam, dat wel. Maar dan zie je des temeer.
Ik voel me vaak dat mannetje zoals dat hier bij het water staat.
Oude herinneringen worden opgehaald, zoals dit trappetje waar we bij huwelijks-fotoshoot elkaar een zoen gaven. Dat doen we dus maar even opnieuw op deze plek, in dankbaarheid dat we nog steeds gek op elkaar zijn na al die tijd.
Wanneer we rond de Grote kerk lopen klinkt het carillon. We herkennen de stevige klanken van een beroemd lied ‘Een vaste burcht is onze God, een toevlucht voor de Zijnen!‘. We zingen het zachtjes mee. Het is de dag van de reformatie, bedenken we later.
De zon en wolken helpen mooi mee om de bekende plaatjes opnieuw op te lichten en als een fotogenieke plek te ervaren, zoals hier bij de Nieuwe Haven en Damiatebrug bij de Wolwevershaven.
Op een bordje voor het raam lees ik “Houd moed – heb lief”. Mooi! Doen we.
Wanneer we later langs het stadhuis lopen, horen we ook daar een carillon nu met een heel sprankelend geluid. Wat een mooie sfeer in onze stad! Elke keer is wandelen langs de kades van Dordt en een rondje door de binnenstad als een soort feestje.
Het krakkemikkige gevoel in mijn lijf is er nog, maar de wandeling heeft veel goeds gedaan.
Vandaag ben is jarig. Zestig jaar! Ik vind het een prachtig klinkende leeftijd. Het stemt me ook heel dankbaar
Vanmorgen begon mijn dag min of meer met een autorit. Ik reed over de Ringdijk in Zwijndrecht en zag de toren van Dordrecht. Dáár moet ik even naar gaan kijken. Want het uitzicht over de rivier hier, is voor mij steeds opnieuw een feest!! En ook al was ik daar maar even en alleen, ik heb ervan genoten!
Het verkeer op de rivier geeft de heerlijke reuring en bedrijvigheid. Ik had er zomaar een uur kunnen gaan zitten, maar ik had een doel te bereiken, namelijk mijn verjaardag vieren. Dus door naar Ambacht, want zonder ouders erbij kan het nu geen feestvieren zijn.
Nee, toch nog even een blik op de brug! De waterbus komt eraan!! Leuk! En wacht, er komt juist nog meer schepen die passeren! Jammer. “Je moet echt verder”, hoor ik mezelf denken. En dan ga ik maar en rij verder.
Weer thuis gekomen vieren we zestig jaar zijn. Heel gezellig. Het voelt als een feestje met berichtjes, cadeautjes, maar vooral door veel prettige aandacht, goede gesprekken en zorg voor heerlijk eten. Een flinke wandeling met broerlief was fijn. En dan die man op zijn 80 jarige Duitse motor op zoek naar het dorpje Dubbeldam, alsof dat dorpje nog steeds bestond zoals het 80 jaar terug was. Grappig!
In de avond zet ik broerlief af in Papendrecht en heb gezien dat het filerijden wordt over de Papendrechtse brug om terug te gaan naar huis. Mmm, niet zo’n zin in. “Ik rijd wel via Ambacht en Zwijndrecht” Dan rijd ik dus opnieuw langs de geliefde plek aan het water. En nu lijkt er wel een feestje daar. Elke bank is bezet. Het is heerlijk zwoel weer.
Wat een prachtige plek. Wat een cadeau om hier op 1 dag twee keer even te kunnen zijn. Ik ben voldaan! Wát een leuke dag!!
Als een oase in de stad zijn de tuinen van Villa Augustus. We hoopten op het terras wat te kunnen gaan drinken, maar het terras was vol. Dat bleek helemaal niet erg.
Elders in de tuin is er ook een ‘take away’. Op een terras onder de bomen kunnen we genieten van verse muntthee en een puntje pruimentaart. Heerlijk!
Het is gezellig in de tuin. En wat blijft het leuk om naar mensen te kijken.
Terwijl de avond invalt wandelen we door de tuin en naar de naastliggende haven, waar de waterbussen liggen.
We rijden over het Fietspad Langs den Engel. Daar zijn verschillende akkers met een strook wilde bloemen.
We rijden hier geregeld en steeds wilde ik een keertje afstappen en de bloemen nader bekijken.
De laagstaande zon maakt het foto’s nemen wel moeilijk.
Best fleurig toch?
Graag fiets ik langs de Dordtse Kil. Een tijdlang was het lastig om daar te komen via de snelste weg, omdat een viaduct over de A16 afgesloten was.
Doordat de Dordtse Kil een verbinding vormt tussen de Oude Maas en het Hollandsch Diep, en er veel verkeer is van en naar Moerdijk, is er elke keer wel wat aardigs te zien.
Aan de horizon was deze keer iets te zien wat ik niet kon duiden. Maar bij verder fietsen werd me duidelijk dat dit geheel voor baggerwerken wordt gebruikt. Prachtig wat mensen kunnen bedenken!
We dachten in de zon bij het water te gaan zitten. Het horen van het kabbelende water is heerlijk, zó rustgevend!
De verwachtingen moesten echter worden bijgesteld. Het regende vanmorgen gestaag door en hebben van de cabine van de Oranje Bus.
En terwijl we een leuke conversatie hadden over tig thema’s, keken we door de natte ruiten naar de taferelen van de veerboot.
Zomaar sinds een paar weken hebben we weer contact. Meestal zagen we elkaar als stellen, maar nu als twee mannen. Door de gelijke achtergrond van hulpverlening, hebben we veel herkenning. We verstaan elkaar. Stellen elkaar belangstellend diepe vragen.
Ondanks het er wat druilerig uitziet gaan we naar de Elzen. Daar is het rustig, groen en zacht vochtig.
Terwijl we wandelen zie ik deze prachtige grote bladeren van het Groot Hoefblad. Een herinnering aan de tuin van de buurvrouw in mijn jeugdjaren, omdat het zo mooi contrasterend was bij de kleinere bladeren van andere planten.
Terwijl we over diepe thema’s nadenken, zien we dit bankje dat om de boom heen is geplaatst. Echt een plek om te peinzen en stil te zijn en te reflecteren waarom we de dingen doen. Wat zijn onze drijfveren!?
We komen ook restanten tegen van wat mensen gemaakt hebben. Wat zou het doel geweest zijn? Hoe lang staat het er al? Ook die vragen zijn interessant. Wie waren die mensen, wat dreef hen?
Een mooie afsluiter is het beeld van deze zwanen met hun jongen. De cirkel van het leven blijft steeds maar doorgaan. Alles wat er gebeurd is, zal steeds weer gebeuren. En alles wat er gedaan is, zal weer worden gedaan. En we vinden onze weg daarin!
Even een luchtje scheppen helpt me om dat gevoel van vrijheid te ervaren. De wind, die ik in mij gezicht voel, de wisselende beelden wanneer rijd door het landschap.
Gisteren had ik nog een krappe 45 minuten voordat we afgesproken hadden te gaan eten. Die heb ik benut om nog gauw een rondje Biesbosch te fietsen. Onderweg kwam ik wat schapen tegen. Die moeten het wel erg warm hebben met zo’n wollen jas aan…? Buiten is het namelijk nog zo’n 29°C!
Vanmiddag is de temperatuur een stuk lager en met de dreiging van een bui hebben we samen ook weer een lekker rondje gereden. Even kijken of de vlasvelden ook echt de sfeer blauw maken. Nee dus. Het blijft vooral groen. De lange dijken met bomen aan weerszijden, de dijken met uitzicht op de velden, de nieuwe natuur met een familie zwanen. Alles heeft zijn charme.
Wat een prachtige gele bermen waren er vandaag te zien. Een lust voor het oog. Ja we hebben wel wat regen gehad, maar gelukkig niet te veel!
Tijdens een fietstocht over het eiland van Dordrecht, zag ik een paar oud-collega’s van Het Kasperspad. Destijds, in 1994 begon ik daar, waren we opgetogen voor zo’n club te werken. We memoreerden nog even aan die tijd, waarin we cliënten echt probeerden te rehabiliteren, ze zelfs leden noemden.
Een hele kliniek was er opgetuigd, speciaal om cliënten wanneer ze het echt nodig hadden, snel te kunnen opnemen, met ook daar dezelfde behandelaar als thuis. Wij waren die behandelaars. Wat een prachtige tijd was dat. En zo samen pratend, bespeurden we samen dat we nog steeds dezelfde drive hebben. Zoals ikzelf het vaak heb omschreven: van patiënten weer gewoon mensen maken. Ze zijn immers ook van waarde!
De kliniek is gesloten. De reuring is weg. Het elan ook. Het kostte teveel geld. Toch mooi dat de drive bij de hulpverleners niet weg is. Ik krijg gelijk weer zin om weer in zo’n team een rol te vervullen. Zal ik solliciteren?
De organisatie Yulius, de opvolger van De Grote Rivieren heeft een filmpje uitgebracht over Het Kasperspad. Een ode en een afscheid. https://youtu.be/HEXA7LI5neg
Voor velen is de skyline van Dordrecht een geliefde plek om te zien. Voor mij ook. Wanneer ik de brede rivier zie, liever ook nog ruik, de Grote Kerk fier zie staan als blikvanger van mijn stad en verderop de markante spoorbrug waarneem, dan voel ik me thuis. Het geklots van water tegen de oevers geeft rust, terwijl de veerdienst, die ik zie varen om passanten van Dordrecht naar Zwijndrecht en vise versa te brengen, juist weer de leuke afleiding geeft. Dat alles bij elkaar geeft dat ik dan daar graag wil blijven.
Bij Zwijndrecht zie je ook nog in lijn de sleepboten van “Broedertrouw” aan de kade liggen. Die binnenvaart en misschien wel het meest die sleepboten, blijft me ook boeien. Waarschijnlijk is mijn beeld van de binnenvaart veel te romantisch voorgesteld, maar ik geniet intens van die activiteiten die op en aan het water zichtbaar zijn.
De Oranje Bus bij deze interesses brengen en gezamenlijk in beeld kunnen brengen, vind ik helemaal fantastisch. Vandaag lukte dat bijzonder goed. De zon werkte mee en er was veel parkeerruimte vrij. Wat een mooi moment!
Vanmiddag fietsten we door onze ‘achtertuin’, de Hollandse Biesbosch. Nabij de Viersprong ligt het kleine en door vrijwilligers onderhouden museum Twintighoeven. Binnen in het museum zijn allerlei wetenswaardigheden over de Biesbosch, over vogels en andere dieren terug te vinden. Wij kwamen nu niet verder dan de tuin. Wat een aangenaam plekje hebben ze daarvan gemaakt. Je kunt er altijd even gaan zitten, want het is altijd toegankelijk.
In de tuin zijn allerlei hoekjes waar je even kunt zitten. Je hebt voortdurend uitkijk over weelderig bloeiende planten. In de vijver zat, midden op de steen, een luid kwakende groene kikker. Er is ook een doodlopend oud bruggetje gebouwd, de helft van het oorspronkelijke bruggetje. Mooi met oude IJsselsteentjes.
Bouwplannen kunnen meestal op mijn warme belangstelling rekenen. Dat geldt zeker voor bouwplannen bij mij in de buurt. Wat zouden ze bedacht hebben?
Op de Zuidendijk onderweg naar mijn werk hebben de afgelopen jaren flink wat vernieuwingen plaats gevonden. Die heb ik op allerlei mogelijke manieren gevolg. Ik heb gezocht op internet, ook wel eens een plan opgevraagd.
Sommige plannen vind ik erg mooi en dan kan ik uitzien naar de voltooiing. Soms wordt naar mijn gevoel iets juist ernstig verminkt. Maar de laatste bouwactiviteiten hebben de omgeving verrijkt. Vandaag zag ik dat op een pand met een plat dak, nu een pannendak wordt geplaatst. Dat past veel beter bij de omgeving. Leuk!!
Aan de rand van de Biesbosch aan de Nieuwe Merwedeweg staat een prachtig klein huisje, een tiny house zou je kunnen zeggen. Gisteren reden we er langs. Het huisje roept steeds de vraag op waarvoor het dient. Zouden we erachter kunnen komen?
Naderbij gekomen, zien we dat de deur op slot zit. Echter een klein raampje aan de zijkant biedt de mogelijkheid om met een camera even een foto van de binnenkant te maken. Zo brutaal ben ik dus geweest. Het blijkt een kale ruimte, waarschijnlijk is het een stalletje.
Tijdens een fietstocht door de Biesbosch zag ik een gewas wat ik bijzonder vind. Het is heel regelmatig, de plantjes staan strak naast elkaar. De plant straalt frisheid uit. Maar wat is het? Ik deed een paar pogingen om de bloem scherp te krijgen, maar daarvoor was er teveel wind.
Optie was dat het vlas zou kunnen zijn. En die optie bleek juist. De komende maand moet heel dit veld blauw van de bloemen zijn. Ik zie nu al uit om daar een foto van te maken!
Gezien, gelezen en gedacht 