Het lijkt wat op een schilderij van Monet wanneer ik het probeer om de bloemen op het water van nabij te fotograferen. Op verschillende dagen probeer ik het daarom opnieuw.

Het is zeldzaam eenvoudig om deze plant te laten groeien. Daar hoef je niet veel moeite te doen. Je gooit het in het water en het groeit. Breek er een stukje af, zet het stekje in het water en het groeit weer verder. Het groeit flink. Daar heeft het zijn naam ook aan te danken. Er worden verschillende voordelen van waterpest omschreven. Het maakt als geen andere waterplant zuurstof aan. Het neemt (overtollige) voedingsstoffen in het water op. Het reinigt het water en is daardoor een goede concurrent tegen algen en het gaat in grote hoeveelheden verzuring van het water tegen. Niet bepaald de pest voor je water dus. Wat het graag heeft, is wat stroming erin. Dat willen we graag nog erin proberen te brengen.

De bloemetjes zijn klein en heel fragiel.

Recent is het gelukt om toch de Wilde Wingerd te bezweren. Plaatselijk was die een meter of meer hoger gegroeid dan gewenst. Dus moest ik wel de ladder op. Het is een herhaling van zetten. Ladder op de juiste plek zetten en dan zo hoog mogelijk proberen te komen. Naar boven toe zie je alleen maar bladeren, die steeds dichterbij komen. Wanneer ik op hoogte ben, ga de kniplijn terugzoeken. En dan geef een resolute knip in het twijgje en dan trek ik van beneden naar boven het twijgje los van de muur. Soms is dat wel even een overweldigende bedoeling, wanneer het gebladerte op mijn hoofd en schouders terecht komt. Het is eng, noch gevaarlijk. Ik sta stevig en houdt me goed vast. Wanneer wat los geknipt is, ook naar beneden valt, ben ik daar klaar. Een metertje opschuiven….

En dan zie ik de tuin vanuit een heel ander perspectief. Dat heb ik vaker gezien, maar ik blijf het zo mooi vinden. Is ie niet mooi groen zo? Ik geniet van dit uitzicht vanuit de hoogte.

Vanmiddag zit ik te lunchen in de tuin. We verzetten nadien twee zinken bakken met bloeiende bloemen en sindsdien ruik ik 🍯 honing! Gewoon vanuit een bloemenmengsel in pot gezaaid. Ik ga met mijn neus op zoek naar wat ik ruik: Lobularia Maritima moet het zijn, een chic woord voor zilverschildzaad. Wat een heerlijke geur is dat! Bij iedere zuchtje wind komt er weer wat honing voorbij.

Op de dakkapel zitten twee duiven liefkozend naast elkaar. Dat is een romantisch gezicht. Een paar keer zijn ze aan het snavelen, wat staat voor het in elkaar steken van de snavels en het poetsen van elkaars veren. Ik begrijp dat dit bij het balts en paringsritueel hoort. Na het snavelen hoopt het mannetje met het vrouwtje te mogen paren. En dat zien we dan ook gebeuren. Het mannetje dat kort bovenop het vrouwtje klimt. Heel gewichtig!

De eendeneieren zijn weer uitgebroed. Vandaag liepen 11 kuikens alleen door de tuin. Moeder was nergens te bekennen. Toch kwam ze later terug. Nog 1 nachtje en het is weer voorbij. Dan wordt het nest verlaten.

Ik denk dat het vaker gebeurt dan dat ik het opmerk. Maar de afgelopen avonden was het steeds raak. Een krabbelend geluid bij het tuinhek of de buitenlamp die plotsteling aan gaat. Een poes. Die doorbreekt daarmee onze barrikaden, loopt door onze tuin en eindigt op de schutting. Ik weet het niet zeker, maar ze zullen op muizenjacht zijn. De sluipende beweging, het loeren over de rand… Het is steeds weer een spannend moment!

Met dat heerlijke weer dit weekend hebben we de boel in de tuin weer opgefrist. Het tuinhek is gedeeltelijk vernieuwd en weer in kleur gebracht.

Ook onze creativiteit werd aangesproken. Wat te doen met Mr. Nilsson, het beeldje dat voor ons uit Zweden werd meegebracht? Wat te doen met onze oude bergschoenen? Het is zonde om die zomaar weg te doen! In eens kregen we ideeën.

In het kader van ‘doe eens gek’, een tegenhanger van ‘doe maar normaal, je bent al gek genoeg ‘, hebben de bergschoenen een totaal andere functie gegeven en Mr. Nilsson kreeg een ereplaats op het terras.

De schoenen zelf zijn een herinnering aan de tochten in de bergen, die gelijk staan aan verwondering, ontzag en vreugde.

Al een poosje voelde ik me onzeker op de ladder. De twee voeten van de 🪜 waren eigenlijk niet ver genoeg uit elkaar en daarmee was het weinig stabiel. Hoe hoger op, hoe meer onzeker ik me begon te voelen. Van de week kreeg ik een idee: een stabiliteitsbalk toevoegen. Deze is besteld en vandaag kwam die binnen en kort erna heb ik die kordaat gemonteerd.

We kunnen weer de ladder op. Hoger op. De trap staat stabiel. Ik had de achterkant gedaan en begon net met de zijkant. Daar is het meeste werk. Maar toen bleken er andere risicofactoren, waar ik niet eerder mee van doen had gehad en waar stabiel staan niet genoeg voor is.

Een Kauwtje zag me bezig en die was daar blijkbaar niet van gediend. Hij scheerde vlak langs me, zodat de vleugels mij raakte. Dat gebeurde keer op keer. Blijkbaar heb ik een nest gemist?

Ik ben verder gegaan naar de voorkant en toen ik om de hoek wat weg knipte, kwam het Kauwtje weer aan. Weer voelde ik de vleugels en de wind van het gefladder. Dan is de boodschap duidelijk. Die moet mij daar niet, hoog bij de zijmuur. Het waarom weet ik nog niet, maar een confrontatie met zijn snavel lijkt me onprettig. Dat risico neem ik maar niet.

Toch mooi hoe de natuur werkt en ouders bescherming zoeken voor de kleintjes. Een kleine vogel jaagt een veel grotere mens weg. Geweldig toch?!

Ze was niet op haar nest. De eend. En terwijl wij bij het vijvertje zitten is daar ineens haar landing op het water. Ze is er weer, maar voordat ze terug gaat voor misschien wel de laatste ‘legdag’, neemt ze eerst nog een verkwikkend bad. Voor mij is dat weer een nieuwe eend-beleving. We zijn benieuwd of morgen de eieren uitkomen!

Wat is het weer mooi met al die bloemen die uit de bomen tevoorschijn komen. Eerst de knoppen, dan de bloemen en dan de regen van bloemblaadjes. Mooie tijden komen er aan. Goed om in het nu te zijn en om dankbaar te zijn en aandacht te besteden aan wat goed, welgevallig en volkomen is!

Vandaag heb ik dit jaar voor het eerst geluncht in de tuin. Nou, dan kan de vlag uit, want daar heb ik weer maanden naar uit gekeken. Mijn buitenseizoen is geopend! 😍

En kijk eens hoe alles weer tot leven komt! De perenbomen spruiten uit, de blauwe druifjes kleuren mooi net als de prachtige bloemen van de narcissen. We hebben nog meer bloemen in de tuin gezien, zoals het Dicentra spectabilis (gebroken hartje) en Pulmonaria (longkruid)! 🙏👌

De Wilde Wingerd begint met haar kleurrijke herfsttooi. Dat is voor mij een moment om naar uit te kijken. De bladeren, die in de lente zo pril en kwetsbaar ontluiken, kleuren, ongeveer vanaf oktober van donkergroen, naar rood, orange-geel totdat ze vallen. Dan hangen daar alleen nog de steeltjes. Dat staat ook apart. Totdat ook zij vallen.

Het is mooi moment om ook te denken aan de zorg voor de vogels.

We hebben volop materiaal aangeschaft om vogels -groot en klein- de winter door te helpen en zo ook enthousiast onze tuin te blijven bezoeken.

De korven zijn voor kleinere vogelsoorten een veilige plek om pinda’s te komen eten of zaad.

Op een andere plek, goed zichtbaar vanuit het huis, hangt een huisje met een pindakaaspot.

Hopelijk bevorderen we de vogelstand hiermee!!

Elk jaar kijk ik ernaar uit: de bloei van Witte Anemonen ‘Honorine Jobert’. Het is augustus en ze komen tot bloei. Sommigen nog in de knop, de anderen zijn er al uitbundig!

De hoogte van Anemone ‘Honorine Jobert’ bedraagt ruim 120 cm. Ze komen al boven de heg uit.

Is het geen feestje?

Het begon klein, maar het begint nu groter te worden. Dat vraagt om leiden en bijhouden. Gelukkig zijn er groene en vaardige handen beschikbaar.

Maar groeien gaat vanzelf. Bloemen blijven mij fascineren!

Dit zijn ook weer prachtige bloemen. En dat groeit gewoon bij ons in de tuin!

Ik voel mij verwend!

Daar zit ik dan in de morgen. In de tuin, onder de parasol te genieten van vogelgeluiden, het uitzicht. Dat voelt echt bevoorrecht.

Op dit moment is de tuin voornamelijk een paarse weelde met kleine accentverschillen.

Snel verder met mijn boek… “Als zwijgen mag”…

Onze eend was 3 mei vetrokken met haar kroost. En op 16 mei ligt in hetzelfde nest opnieuw 1 ei.

Elke dag wordt er een ei toegevoegd.

Dat is er elke dag maar één. De laatste dagen waren we er niet, maar het zullen er ongeveer 8-10 zijn geworden.

Vandaag constateer ik dat de eieren gebroed worden. Nog een kleine maand en dan herhaald zich het tafereel van 3 mei.

De afgelopen dagen voelde ik me niet fit. Ik kwam tot weinig. Hangend op een tuinstoel kon ik echter de tuin observeren. Met mijn (nieuwe) telefoon heb ik de mogelijkheid om scherpe foto’s te maken en ook close-ups. Daar heb ik wat mee geëxperimenteerd.

Zojuist had ik de vijver gedeeltelijk gebaggerd, nog lang niet klaar. De groene slieten van de algen liggen nog op de rand. Een musje kwam aan en pikte uit de drap eetbaars op.

Boven het musje, op een tak, zat een ander musje ook met voedsel in de snavel. Zodra de kust vrij was, vloog deze naar de dakrand om daaronder het kroost te voeden.

Van mussen zijn 49 soorten bekend. Een hele bekende is de huismus. Anders dan hun naam doet vermoeden zijn mussen geen nauwe verwanten van de heggenmus. 

Opmerkelijk toch hoe vogels zich weten te handhaven. Onwillekeurig moet ik denken aan de berijmde psalm 84, zoals ik die meezong in mijn kinderjaren. Ik zoek ‘m even op en moet dan toch wel glimlachen om de gedateerde taal. Toch echt niet van onze tijd, maar nog wel begrijpelijk.

Mussen hebben hun eigen waarde. Ik geniet ervan in de tuin, ik verwonder me sowieso over hoe vogels leven en hoe ze eruit zien. Wij hebben als mensen een eigen waarde en alle details van ons zijn ook van betekenis. Zeker in mijn werk met mensen, merk ik dat op en hoop ik die ervaring te geven, van betekenis te zijn. Tegen debezorgde mensen van zijn tijd zei Jezus, kijkend naar de musjes “Wees dus niet bang, want jullie zijn belangrijker dan een heleboel mussen bij elkaar.”

Het is zover! De 9 eendenkuikens hebben elkaar zaterdag het sein gegeven om uit het ei te stappen.

In de avond hoorde ik de eerste piepgeluidjes, toen ik in het donker langs het nest liep. In de ochtend erna zagen we dat er af en toe onder moeders’ vleugels werd gekropen om de wereld te ontdekken.

Moeder gaat van het nest af. De kuikens gaan lopen over de rand bij het water.

Met de camera in de hand kom ik dichterbij om dit te bewonderen. Moeder in het water. Even neigen ze om het nest weer in de kruipen.

Wanneer ik van bovenaf het nest bekijk gaat moeder te water met de kleintjes er achteraan.

Wat een feestje!! Met elkaar trekken ze baantjes in onze vijver.

In mijn boekenkast staat een heel oud boek met Hollandse liederen, “Kun je nog zingen, zing dan mee.”

Daar moet ik aan denken. Soms moet je gewoon gestimuleerd worden. Om mee te zingen of mee te genieten, te oefenen in dankbaarheid. De plek waar ik dat in 2020 het meeste heb gedaan, is de tuin. Daarom door het verhaal foto’s, die buiten nam. Allemaal plaatjes met een verhaal, bijdragend aan dankbaarheid.

Vandaag zitten we vooral in huis. Het is het gevolg van het niet fit zijn. Ik lees intermitterend voor, we praten over het thema van het boek, “Een kwestie van dood en leven” en met de kinderen is er geregeld even een berichtje over en weer. Wat is dat verbindend!! Over dat boek schrijf ik vast ook nog wel wat, denk ik.

Voor een frisse neus loop ik even naar buiten. In de vijf minuten dat ik buiten ben, is het zichtbaar dat de lente het jaargetijde is, de periode waarin het leven weer zichtbaar wordt. Van alles is weer gaan groeien en bloeien. Bijzonder vind ik de bloemen, ook die van de perenboom in de vaas op de tuintafel. 

De eend ligt op haar nest verborgen tussen de gras-planten. We verwachten dagelijks dat de eieren uitkomen en dat moeder daarna met de kuikens op stap gaat. We willen het niet missen!!

De bloemen van keramiek staan er nu ook alweer een jaar. Wat zijn ze nog leuk opvallend in de tuin. Ook de ooievaar naast de vijver is er al zolang. Leuk die weerspiegeling in het water van het vijvertje.

De planten komen weer op uit de grond. De groene sprietjes worden echte bladeren. Maar de varens zijn helemaal speciaal, zij rollen weer hun blad uit. Prachtig! 

Leven en dood. Boek, planten, jaargetijden. Het past vandaag allemaal. Geniet je mee?

Twee soorten heggen zijn bezig om vanuit de winterstand in de lente over te gaan. Zó fijn!

Elk jaar verheug ik me over die metamorfose. De kale beukenhaag wordt gefragmenteerd groen. Meestal begint begint het in de bocht van de heg aan de voorzijde.

De blaadjes beginnen te groeien in hun cocon en rollen dan langzaam helemaal open. De nerfjes komen mooi zichtbaar in het zo maagdelijk glinsterende blad.

Maar ook de heg aan de muur, de Wilde Wingerd, komt voorzichtig in de lente-stand. Straks moet deze weer met regelmaat getopt worden. Minder leuk, maar dat hoort er ook bij.

De blaadjes kleuren zich eerst wat rood om dan helemaal fris groen te worden.

Wanneer over enkele weken de heggen helemaal vol in blad staan, is onze achtertuin weer die intieme groene hof. Gecombineerd met stilte is het dan een feest om daarin te mogen verblijven en te luisteren naar de vogels.

We zijn verrijkt met een mooi windmolentje in de tuin.

Toen Karin in een tijdschrift dit molentje tegen kwam, meldde ze dat enthousiast. Ze vond ‘m erg leuk. Gelukkig had ik dezelfde reactie en dus deden we een bestelling.

Het bestelde werd bezorgd als bouwpakket. Karin heeft het in elkaar gezet. Eenmaal opgebouwd was het toch wel een fors ding. Indrukwekkend! Maar gelukkig maakt het wat uit waar die staat. In de tuin komt deze veel beter tot zijn recht.

We hebben zo weer iets extra’s waarvan we kunnen genieten!

De moeder-eend is weer aanwezig dit jaar met een stuk of wat eieren. Soms wil ze er even tussenuit om wat te eten. Anders dan wat bij mensen-geliefden min of meer vanzelfsprekend is, is er geen zorg van vader voor moeder in de tijd dat ze ‘in verwachting’ is.

Al hoewel we haar precies weten te zitten en haar alle rust gunnen, leeft moeder-eend alsof ze op haar hoede moet zijn, vaak bewegingloos. Zowel aan de kant als in het water, behalve wanneer we uit beeld zijn.

Zij en ook wij zijn nu in verwachting van haar kuikentjes. Nog ongeveer 10 dagen. We stellen haar aanwezigheid op prijs. Het is eervol om dieren hun territorium te gunnen.

Wát heerlijk dat ik tussen de bedrijven door vandaag even in de tuin kon zijn. Wat heb ik daar naar verlangd! Helaas geen lange tijd, maar toch, elke uurtje is fijn!

In de ochtend waren er afspraken, in de middag ook en ook in de avond wacht nog werk. Dan is een pauze in de buitenlucht een opluchting!

Het is afgelopen periode extreem druk geweest. De deur heb ik nu tijdelijk gesloten voor nieuwe aanmeldingen. Het is tijd om even op adem te komen

Ik had voor vandaag iets meer sneeuw verwacht, een volledig wit landschap, maar net voor het invallen van de avond is dat nog niet het geval. Toch is het een magisch gezicht.

Toch nog maar even een rondje om het huis …

Zou er nóg meer sneeuw komen?

Die Wingerd aan de wand bij ons is toch wel een bijzondere plant. Het is een Wilde Wingerd.

Zeker in het najaar vind ik het soms net moderne kunst. Een deel van het blad hangt nog, er zijn delen met alleen nog steeltjes.

De blaadjes zijn in allerlei kleuren geweest, maar nu bijna allemaal geel. Veel blaadjes zijn afgevallen. Wát een rommelige tui geeft dat. Door de wind dwarrelen de blaadjes langs het raam, wat steeds de suggestie geeft dat er iemand langs loopt.

Aan de wand blijven de steeltjes nog even hangen. Dat vind ik jaarlijks weer een bijzonder fenomeen.

En als ze dan op de grond liggen, vind ik het alsof er een zak is leeg gestort. Gewoon raar wild spul. Lijkt net op botjes.

In de herfst komen de prachtigste warme tinten naar voren, van geel, tot rood en bruin. Bij ons is dat het meest zichtbaar in de Wilde Wingerd. De frisse groene blaadjes in de lente zijn stevig geworden in de zomer en nu is het een palet dat steeds meer verkleurd. Straks vallen de blaadjes af, blijven de steeltjes over, die later ook loslaten.

Die verkleuring blijkt een heel scheikundig proces te zijn. Door de lage temperatuur in de herfst wordt het chlorofyl in de bladgroenkorrels wordt afgebroken. Daardoor worden aanwezige pigmenten zichtbaar. 

En nu in moeilijke namen: Xanthofyllen maken een gele kleur zichtbaar, carotenoïden een oranje, anthocyanen een rode en de tannines een bruine kleur.

De vlag hangt uit!

We moesten wel grinniken toen we ineens vanmiddag aan onze appelboompjes in de voortuin vruchten zagen hangen. Aanvankelijk eerst maar aan 1 boom, maar ook een andere boom draagt dus vrucht. In totaal, wanneer we goed zien, zes appeltjes!

Het is nog wel erg klein. Er is geen appeltaart van te bakken, maar het schept al wel verwachtingen voor volgend jaar!

We hebben meerdere soorten Sedum in de tuin en beide soorten bloeien op het moment. Deze soort is het laatst erbij gekomen.

Ik vind deze plant een prachtige bloemen hebben, maar ook de rode stengels zijn mooi met de groene bladeren.

Weer een plant om blij van te worden!

De kirengeshoma palmata, zoals deze plant formeel heet, bloeit nu in onze tuin. Wat maakt een wasbloem nu tot een wasbloem?, zo vroeg ik me af. De gele bloemen hebben een glanzende waskleur. Dat heeft bijgedragen aan de Nederlandse naam.

De bloemen hangen wat af, wat maakt dat je niet gemakkelijk een foto kunt maken van de stamper. Dat is wel een beetje jammer.

Het duurde best lang voordat de eerste bloem open kwam. Het is een sierraad. Zeker aan het einde van middag, wanneer de zon zijn licht er direct op laat vallen.

Het blad is ook schitterend. De mooie nerven, maar mij betreft voor de lijnen van de daarover lopende stengels.

In de tuin hebben we al weer een poosje bij hoeken paaltjes in de grond geslagen om te voorkomen dat we met de tuinslang de planten beschadigen. Eigenlijk best lelijk. Met wat keramiek hebben we geprobeerd dit op te lossen, maar dat was niet echt geslaagd.

Met de rode accenten in de tuin, kwam ineens het idee voor een rode punt op de paaltjes. Dus wanneer de tuin besproeid moet worden, wordt de rode paaltjesroute gewandeld. Heel rustgevend!

Met rondom de heg, hebben we een doorkijkje gekregen. Dat vind ik altijd wel leuk om te zien, maar nu de Buddleja Davidii Black Knight in bloei staat met de heldere paarse bloemen, is het nog meer speciaal.

In de tuin staan verschillende schaaltjes met water om de vogels de kans te geven om te drinken.

De vijver is soms net een moeilijke plek voor de kleinste vogels. Op de hoek van de vijver staat een klein schaaltje. Daar vliegen de musjes heel kort heen om te drinken en vliegen dan direct de heg weer in.

Het is klein vanwege de afstand. Twee vogeltjes zitten nog op het randje, een derde heeft de vleugeltjes al uitgeslagen. Top dat ik net tijd genoeg kreeg om ze met de camera te vangen.

Door het poortje vanuit de voortuin kom je in de zijtuin.

Rechts aan de wand groeit de Wilde Wingerd en over de pergola groeit een klimroos met roze bloemen.

In het voorjaar geeft de Wilde Wingerd met het prille groen een mooie glans van verwachting, in de zomer is voor mij als een heg en in het najaar kleuren de blaadjes naar rood en geel en vallen dan af. Het moet vanaf mei-oktober elke paar weken getopt worden.

Onder de Wilde Wingerd hebben we in het voorjaar op een schaduwrijke plek een hokje getimmerd voor het kachelhout. En nu begint de Wilde Wingerd die ook te verpakken.

Verderop, onder de pergola, staan de Fatsia japonica.

Links staan op het moment veel meer bloemen in bloei. Eerst staan er wat varens, daarna een herfstaster , de Aster Ageratiodes.

Ligularia dentata ‘Othello’ is een prachtige bladplant voor een plekje in de halfschaduw tot schaduw. Ook op een zonnige maar vochthoudende bodem, zoals langs de rand van een vijver, zal deze bladplant goed groeien

Eigenlijk houd ik van fellere kleuren, maar nu deze stokrozen in bloei staan, is het ook weer prachtig om te zien. Direct naast het vijvertje is het ook een kunst om ze ontspannen te fotograferen.

De stokroos heet in het Latijn Alcea rosea. De plant bloeit in de zomer van juni tot augustus met lange bloemstengels van 1-1,5 m hoog, maar de plant kan ook tot zo’n 3.70 m hoog groeien. Bij ons zijn ze ruim boven de 2 meter!

Het is leuk om te zien dat bijen en hommels naar de bloemen komen.

Ooit waren we in de tuinen van Appeltern. Daar zag ik van dat gras met rode uiteinden.

Er zijn natuurlijk verschillende soorten grassen, die leuk in de tuin staan, maar verder gewoon groen zijn. Dat rode tintje vind ik gewoon bijzonder!

Vandaag werd ik verrast door de leuke positie van dit gras met rode uiteinden dat nu gewoon bij ons in de tuin staat. Ik vind het fleurig om te zien. Weer een vrolijke start van de dag.

Terwijl ik even in de tuin zat, zag ik een schittering, welke me nog onbekend voorkwam. En ja hoor, weer zijn er nieuwe bloemen die me toelachen.

Toen ik ernaartoe liep zag ik dat de zon de bloemen bijna geel deed kleuren. Dichterbij zijn ze echt rood.

Had de tuin eerst vooral een paarse gloed, nu staan er meerdere rode bloemen in bloei. Wat blijft die natuur toch schitterend!

Vandaag hebben we onze tuin opgevrolijkt met wat keramiek. Een ooievaar is vlakbij de vijver terecht gekomen. De lekkere scherpe snavel vind ik grappig.

Bij de paaltjes die de planten moeten beschermen tegen de tuinslang hebben we ook keramische bloemen gezet. Felrode tinten erbij. Ik vind het leuk! Is het kunst of is het kitsch? Eigenlijk maakt dat niet uit!