Vanmiddag ga ik erop uit. Het waait, maar de zon schijnt. Het is eigenlijk net waar je loopt, of ik het koud heb of zelfs warm. Omdat ik wandelen tussen de huizen door niet zo inspirerend vind, besluit ik om te gaan wandelen in de Biesbosch.

Eerst wandel ik een stuk door het open veld en word dan positief geraakt doordat de grijs/beige riethalmen er door worden uitgelicht. Ze worden als goud! Zo mooi! Ze staan er in weer en wind en verdragen alle weersomstandigheden. Vraagt het leven dat ook niet van ons? Vooruit kijken en leren van het verleden. Uitstrekken naar wat komt, hoe het ook komt. Dat wil ik omarmen.

Het vertrouwde steeds meer loslaten, omdat het ook steeds meer van hetzelfde biedt, wat me niet de bevrediging geeft. Loslaten betekent open staan voor iets anders. Uit de comfortzone stappen. Dat doe ik door toch weer een cursus doen, door te lezen uit nieuwe bronnen, podcast te beluisteren over andere werelden. Het nodigt uit om na te denken, nieuwe dingen te leren, andere perspectieven te zien, te begrijpen, te ontdekken en me steeds weer te verwonderen. Allemaal redenen om uiteindelijk dankbaar te zijn voor Bron van ons Leven, die liefde en vrede geeft.

Dankbaar zijn is voor mij daarom een dagelijkse keuze. Ook om toch ja te zeggen tegen de seizoenen, terwijl ik het liefst de zomerse warmte ervaar. Regen en wind te doorstaan door dagelijks te wandelen, ongeacht het weer. Nog altijd ben ik niet 100 % consequent hierin, maar er zit groei in. Dagelijks een paar km wandelen doet mij goed doet, maar ook het volhouden zelf geeft bevrediging.

Op het terras van een door vrijwilligers gerunde herberg in een Fries dorp worden we daartoe uitgenodigd. In gesprek zijn is voor deze herberg heel belangrijk. Op elk tafeltje ligt een aantal bierviltjes. Achterop staat

Maak van dit viltje een draaischijf,

1. pak het in je hand met de woordencirkel naar je toe en maak in het midden een deukje, het viltje is nu een beetje bol

2. leg het neer en laat het viltje als een tol ronddraaien, gebruik een pen of vinger als wijzer bij het draaiende viltje

3. ga in gesprek over het aangewezen woord, wees nieuwsgierig, hulpvragen: ‘wat is het eerste waar je aan denkt bij dit woord?’, ‘kun je daar meer over vertellen?’, ‘was dat eerst anders?’, ‘wanneer doe je dat bijvoorbeeld?’ etc.

Wat een leuk hulpmiddel om in gesprek te komen!

Keti Koti is de jaarlijkse viering van de afschaffing van de slavernij. In 1863 werd de Nederlandse slavernij afgeschaft. Voor Surinamers en Antilianen is dit een belangrijke dag. En voor ons?
Het is mooi om stil te staan bij de woorden ‘bevrijding’, ‘slavernij’, en ‘verbroken ketenen’. Dat laatste is wat Keti Koti betekent. Ik ben voorstander om jaarlijks als land Keti Koti te vieren. Jaarlijks stil te staan bij wat slavernij en de bevrijding ervan betekent en na te denken over ons gedrag, want de slavernij is wel afgeschaft, maar ergens toch ook weer niet.

Op de website van International Justice Mission (IJM) lees ik dat veel mensen denken dat slavernij al honderden jaren niet meer bestaat. Miljoenen kinderen, vrouwen en mannen worden mishandeld, verkracht en uitgehongerd in boerderijen, bordelen, vissersboten en fabrieken. Dat zijn meer slaven dan ooit in de wereldgeschiedenis.

IJM is dagelijks bezig om concreet mensen, met juridische middelen, te bevrijden. Ieder mens heeft immers recht op een leven vrij van geweld.
Wanneer slaven vechten voor hun vrijheid, worden zij verschrikkelijk mishandeld. Samen met IJM kunnen wij voor de middelen zorgen om hen hun vrijheid te geven en de slavenhandel voor eens en altijd kapot te maken. Dat spreekt mij aan.

Een bevrijd leven hoort bij Gods plan. Ik schreef daar eerder al iets over. Jezus zei: De Geest van de Heer is op Mij. Hij heeft Mij met zijn Geest gezalfd om aan arme mensen goed nieuws te brengen. Hij heeft Mij gestuurd om mensen die een gebroken hart hebben te genezen. Om gevangenen te vertellen dat ze vrij zijn. Om blinde mensen te vertellen dat ze weer kunnen zien. Om slaven als vrije mensen weg te sturen. En om te vertellen dat het feestjaar van de Heer begonnen is.’  Vanaf vandaag ga ik International Justice Mission steunen.

Op allerlei momenten ben ik vandaag even stilgezet.

Bij het Spoorwegmuseum in Utrecht begint het. Voor het voormalige station Maliebaan staat namelijk een monument voor de weggevoerde joden uit de stad. Ook mensen met een zeer gewaardeerde familienaam staan erop. Zou het familie zijn in de verte? We weten het niet. Maar het geeft mij steeds te denken.

In het museum staat een oude veewagon, waarin destijds onze Joodse landgenoten naar de vernietigingskampen zijn vervoerd. Ik ben erin gestapt. Binnen is het donker. Slechts wat kieren in het hout zijn er. Benauwend. En hun toekomst was nog meer benauwend en donker.

Op een houten bankje bij de Koninklijke Wachtkamer staat het opschrift; ‘AL REIZEND ERVAART GIJ HET LEVEN VREEMDER: OVERAL ANDERS EN OVERAL EENDER’. Zou dat ook voor de Joodse reizigers zo geweest zijn?

In een etalage zie ik het schilderij dat het bovenaan dit blogje staat. Varkens zwemmen in Utrecht met de Domkerk in het water. Dat geeft toch ook te denken?

In een boek van Hermann Hesse uit 1930 lees ik later de volgende zin. ‘Mijn doel is, om altijd zoveel mogelijk de plaats te bekleden, waar ik zo goed mogelijk dienstbaar kan zijn, waar wat ik ben en wat ik aan eigenschappen en begaafdheden bezit in de beste aarde zullen vallen en een zo breed mogelijke uitwerking zullen hebben. Een ander doel is er niet.’ Goed willen doen… Voor mensen, voor de natuur. Verantwoordelijkheid nemen in de ingewikkelde wereld met tegenstrijdige belangen en inzichten.

Naar het ziekenhuis gaan zonder de reden van werk, betekent in de meeste gevallen dat er iets niet gaat zoals gewenst. Het is immers een ziekenhuis. De laatste tijd kom ik er erg vaak. Eerder kwam ik voor gezondheidsonderzoeken. Dat is gelukkig niet meer nodig. Nu kom ik op visite en gaat het om afscheid nemen.

Waar je ook komt in het ziekenhuis, op de polikliniek of in de kliniek, steeds zijn er van die wandgrote foto’s met beelden van het Dordtse centrum. Dordt wordt getoond als vertrouwde oude en maritieme stad, de stad waar je je als Dordtse bezoeker thuis voelt. Voor mij werkt het troostrijk. Hoe gek wellicht ook. Ik ben in de stad en in het ziekenhuis.

De zorg in het ziekenhuis wordt door mij ervaren als met ‘hoofd, hart en ziel’. Warm, zorgzaam en liefdevol.

Vandaag is het 50 jaar geleden dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met de dood. Mijn lieve opa stierf in 1972. Ook memorabel! En dat brengt me weer terug in het ziekenhuis waar dood en leven beide samen komen, want in het ziekenhuis worden ook (klein)kinderen geboren.

In mijn agenda wordt aangegeven dat vanavond Jeruzalemdag start. De joodse dag begint namelijk in de avond. Het is geen bijbels feest. Het is wel het meest recente feest van de joodse staat. Jeruzalemdag is namelijk de herdenking van de inname van de oude stad Jeruzalem (Al-Quds) op 7 juni 1967 tijdens de Zesdaagse Oorlog. Nu 55 jaar geleden. Ze vieren het op 28ste Ijar een datum van de joodse jaartelling.

In 2015 waren we in Jeruzalem toen dat feest werd gevierd. Ik herinner me hoe intens het voelde om de Israëli dit feest te zien vieren. Zeker bij de Hakotel hama’araviook ookwel de Klaagmuur genoemd. Van boven hadden we goed zicht op de dansende menigte.

Hakotel hama’aravi is het belangrijkste van de overwinning. De muur is een gedeelte van de muur in de Oude Stad die het plateau omringt en ondersteunt waarop de Rotskoepel en de Al-Aqsamoskee staan. Deze muur is tegelijkertijd de westelijke muur van de tweede Joodse tempel die op de Tempelberg heeft gestaan. Na de vernietiging van deze tempel door de Romeinse bezetters in het jaar 70 is alleen deze muur nog zichtbaar overgebleven.

Ik heb gelijk weer zin om daar weer eens heen te gaan! 🤭

Nu met de oorlog in Oekraïne krijgt het genieten van de vrijheid een extra lading.

Vanmiddag liep ik voorbij bij het beeld van Zadkine. Het herinnert aan het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940 dat tussen 13.27 en ongeveer 13.40 uur werd uitgevoerd door Duitse bommenwerpers in het kader van de Duitse militaire overval op Nederland.

In slechts een kwartier vernietigde het bombardement bijna de gehele historische binnenstad van Rotterdam, mede door de branden die ontstonden. Er kwamen volgens de gedenksteen 850 mensen om, er waren 2000 gewonden. 25000 woningen werden verwoest waardoor ongeveer 80.000 inwoners dakloos werden.

Wij hebben vanmiddag kunnen genieten van vrijheid in Rotterdam. Gesmuld van heerlijk en eerlijk eten vlak om de hoek aan de Wijnhaven. Ik was me ervan bewust te leven zonder een dreiging. Leven mogen in rust en vrede.

Wat wens ik dat iedereen toe!

Ik wil graag nog eens aandacht besteden aan dr. Edith Eger (1927) die ik ervaar als een zeer inspirerende vrouw. Rond haar 90ste schreef ze haar memoires wat nu te lezen is in haar boek “De Keuze“.

In 1944 toen ze 16 jaar was, werd ze per veewagen naar Auschwitz gedeporteerd. Haar ouders werden direct naar de gaskamer gestuurd. Edith mocht verder leven en werd kort na aankomst gedwongen om voor de beslisser, dr. Mengele, te dansen. Mengele, die later de bijnaam kreeg van de “engel des doods”. Auschwitz werd voor Edith de school voor het leven.

Haar eigen traumatische ervaringen is ze aangegaan. Vooral de terugkeer naar de meest enge plek ooit, heeft haar leven blijvend veranderd Ze is een levenskunstenaar geworden.

Als traumatherapeut heeft ze velen verder geholpen. En nog dagelijks (!!) ziet ze patiënten. Wat een prachtig uitdaging om na te volgen! Haar motto is dat we altijd voor vrijheid kunnen kiezen. Ze is oud, maar leeft jong. Nog steeds wil ze leren. ‘Problemen’ is een term, die ze niet meer wil gebruiken. We hebben uitdagingen. Er zijn veranderingen waar we mee om moeten gaan. En ik vind dat zij het mag zeggen.

Na haar eerste boek ‘De Keuze’ schreef ze ook nog een tweede, ‘Het Geschenk’. Daarin deelt ze uit wat ze heeft geleerd om vrij te leven. Parels van wijsheid! Daarover schreef ik eerder al een review.

Twee jaar geleden werd dr. Eger werd geïnterviewd door Jakob van Wielink. Vandaag zag ik een compilatie van het interview met haar op YouTube. Wat open en eerlijk en inspirerend is dat. Jammer genoeg is het niet in Nederlands ondertiteld.

“We zijn geschapen in verhouding tot anderen. Het is belangrijk om trouw aan jezelf te verbinden met liefde voor anderen.”

In relaties gaat het om wederkerigheid. Jij ziet de ander en de ander ziet jou. Trouw zijn aan jezelf is de basis om trouw te zijn aan de ander. Dicht bij jezelf blijven en dicht bij de ander. Niet egoïstisch, maar wel vanuit de zorgzaamheid voor jezelf. Trouw zijn aan jezelf betekent ook dat je betrouwbaar bent. Je staat waarvoor je staat. Jouw ja is ja en jouw nee is nee. Sociaal wenselijke antwoorden zijn niet nodig. Jouw gedrag is een bewuste keuze. Je gunt de ander hetzelfde wat je jezelf gunt. Zo groeit onderlinge liefde.

Donderdag is mijn vrije dag. Mijn werkweek zit flink vol met contacten. Cliënten van allerlei soort en met heel uiteenlopende vraagstukken komen bij me langs. Gesprek na gesprek, op sommige dagen tot wel 10 gesprekken per dag. Ik geniet ervan, steeds gericht op wat de ander ervaart, ziet, opmerkt en nodig heeft en wat mijn bijdrage daarin mag zijn.

Op donderdag probeer ik steeds vaker een dag(deel) te hebben waar ik tot mezelf kom. Tot stilte kom. En het is zo moeilijk om dan werk te negeren. Het is steeds een bewuste keuze. Toch ervaar ik dat als nodig. Een ontmoeting met mijzelf, een ontmoeting met God is noodzakelijk om het leven te blijven verstaan. Weten en doorléven waar ik voor wil en moet gaan. Geïnspireerd worden om te kunnen inspireren. Periodiek alleen zijn is een verrijking.

Naast de gesprekken met cliënten en anderen, lees ik van alles. Ook dat roept weer vragen op. Vragen over hoe ik het leven zag en nu zie. Nieuwe inzichten ontstaan. Dat is mooi en uitdagend. De waarde van het leven ervaren en het goddelijke zien dat in veel zichtbaar is, is als een cadeau. Dat maakt me dankbaar.

Goed is goed genoeg. Elk dag geeft genoeg voor die dag. Ik hoef niet meer te geven dan ik heb.

De oorlog in Oekraïne raakt ons emotioneel. Toch is het nog ver weg. Ons vertrouwde leven zou ook wel eens flink kunnen veranderen. Hoe gaan we daar dan mee om? We hechten immers erg aan het vertrouwde?!

Een tijd terug las ik het indrukwekkende boek “Taal van Transitie”. Elke verandering geeft een proces van rouw. Een paar citaten uit het boek kunnen je helpen. ‘Het erkennen van verlies is een belangrijke stap’. ‘Afscheid nemen is de cruciale stap op weg naar het mogelijk maken van rouwen en betekenisgeving’. ‘Als je rouwt, ervaar je de breuklijnen in je hechting en word je uitgenodigd deze te helen’. ‘Rouwen is in essentie een verbindingsproces tussen het leven zoals het was en het leven zoals het kan zijn of worden wil’. ‘Rouwen is een hechtingsreactie. Je rouwt om iets waaraan je gehecht bent’. ‘Door te rouwen zien mensen de verandering onder ogen, kijken het verlies aan en gaan ermee aan de slag.’

Met wat Covid-19 (en het gevoerde beleid daarop) veroorzaakte en wat de mondiale gevolgen zullen zijn van de oorlog in Oekraïne en de al lopende veranderingen in de machtsverhoudingen, zullen we zelf in een veranderingsproces komen.

Het negeren of willen bestrijden zal niet helpen. Zie het in de ogen. Rouwen doe je samen. Geloof in de mogelijkheid om ook in de andere omstandigheden jou weg te vinden. Verzamel geen schatten op de aarde. Ze zijn niet waardevast.
Daarom wens ik jou de vrede van God!

Terwijl ik mijn jas aantrek om naar mijn werk te gaan en ondertussen door het voorraam naar buiten kijk, zie ik de zon schijnen op de narcissen, de krokusjes en de sneeuwklokjes. Wow, denk ik, wat een kracht is hier zichtbaar. Wat geweldig! Ik ben weer diep onder de indruk van dit jaarlijks terugkerende verschijnsel.

Zomaar een foto die ik recent maakte. Door toeval zijn de auto’s op de achtergrond achter een tussenlat weggevallen. Het maakt het uitzicht ineens heel anders.

Naast het gebouw waar de foto is gemaakt is een watermolen. Leuk die ouderwetse techniek! Mooi uitzicht!

Vandaag is het 15 jaar geleden dat ik een handtekening zette onder een contract met Stichting 1nP. Enkele maanden erna kreeg ik mijn eerste cliënten. Ik zag hen op een locatie van 1nP in Rotterdam en bij hen thuis. Heel bijzonder voelde het eigen cliënten te hebben en de beloning op het werk ook concreet financieel te ervaren. Niet meer het vanzelfsprekende CAO-loon, maar loon gekoppeld aan gesprekken met mensen, die er voor kozen om mij als behandelaar te krijgen.
Binnen enkele jaren groeide het verder uit. Er kwam een eige praktijkruimte in Dordrecht. Een half jaar daarna, vanaf juli 2010 was ik geen werknemer meer. Een stap zetten in het diepe was het, in vertrouwen. Ook in vertrouwen op de God, die ik liefheb. Dat is bepaald niet beschaamd.
Nog elke dag ben ik dankbaar voor de mogelijkheid mij bij 1nP aan te sluiten en ZZP te zijn. Ik werk samen met een leuk team van mensen, die ik als vrienden ervaar. Mensen waarbij ik open, eerlijk en kwetsbaar kan zijn. Fantastisch!

Het ZZP zijn heeft mijn leven verrijkt, mijn netwerk en mijn kennis enorm doen groeien. Ik heb het niet willen missen!
De gesprekken met cliënten geven mij levensvreugde, zeker wanneer ik hen zie groeien in eigenwaarde en hun herstel zie vorderen.

Het is een eer om een poosje met hen op te lopen, met hen mee te denken, dingen te leren en het goede voor hen te zoeken.

Al lezend werd ik geraakt door een citaat van Thomas Merton. “Je bent niet geschapen voor het plezier, je bent geschapen voor de vreugde. “

Het woord vreugde gebruik ik eigenlijk zelden. Ik gebruik dan vaak het woord genieten. En dat woord linkt onwillekeurig meer met plezier. Eigenlijk is het dus een verkeerd woord, want mijn genieten heeft alles te maken met de Hoop die in mij leeft en die mijn zien beïnvloedt. Je kunt kijken en niet zien!

Wat een vreugde is het om te genieten van wat er is, wat er was en zal komen. Ik ben hoopvol. Ik zie uit naar wat komen gaat. Elke dag is zo een goede dag, een dag om vol vreugde te zijn.

We voelen ons feestelijk vandaag. Met een zonnetje opstaan en uitzicht om van te dromen. We vieren ook dat we onze relatie zijn begonnen in 1981. En dat is pas echt reden om ons feestelijk te voelen!

Bij een feestje hoort lekker eten en een gebakje, maar nu ook bij een ooit zo gewijde plek: een voormalig klooster. De klok wordt geluid.

We hebben meegedaan met de viering van het middaggebed. Een indrukwekkende eenvoudige viering met volop mooie woorden om over na te denken.

De omgeving is ook meer dan schitterend. Er zijn hier nog volop herfstkleuren in de omliggende bossen. Een feestje!

Ooit kreeg ik dit leuke glas. Onze attente Jelle had dat geregeld. Erg leuk. “Het Elfde Gebod”

Vanavond las ik een boek voor: “Heel de weg naar de hemel”. Het is geschreven door een vrouw die ook de boeken over het leven van Corrie ten Boom en Anne vd Bijl heeft geschreven, bestsellers.

De hemel is een werkelijkheid buiten de waarneembare realiteit, waarvan we zo nu en dan een glimp opvangen. De hemel is nergens, en overal. Soms trekt de mist even op en zien we een onbekend land dat toch vertrouwd is. Het kan zijn dat we op zo’n moment een glimp van de hemel opvangen.
De hemel omvat het verleden, het heden en de toekomst.
De hemel is achter mij, rondom mij en voor mij.

Gij zult genieten was er vanavond zo dubbel en dwars. Heerlijk bier met wat chips, een mooie herinnering van het cadeau gekregen glas en vooral de herkenning van de inhoud in het boek. Hemels!

Eten in restaurants is veelal een menu met vlees in de hoofdrol. Dat vind ik heerlijk.

Vandaag was kleur wat de aandacht heeft getrokken. De smaak was meer dan heerlijk. En dat zonder vlees! Wél met een eitje…

Een feestelijke maaltijd.

We sloten het feestmaal af met vanille-ijs gecombineerd met warme framboosjes en witte chocolade en een forse toef slagroom. Een toetje met een liefdesverhaal.

Op de muur van dit huis staat die tekst. Interessant om daar eens over na te denken.

Het land is van niemand,

het land is van iedereen,

het land is voor de eeuwigheid…

Vanavond was het de eerste keer dit jaar dat ik in het donker in de tuin kon zitten. Na een avondje werken en werkend wandelen, kwam ik rond de klok van tien oververhit thuis.

Buiten was de temperatuur nog aangenaam. Ik zag mijn kans. Met een alcoholvrij biertje genieten van de tuin, de brandende lampen aan de wanden, de smaak, de stilte, de rust, de vrijheid. Wat een heerlijkheid!

De afgelopen tijd ben ik veel bezig geweest met de persoon en de omstandigheden van Noach. En vervolgens met de betekenis daarvan voor nu. Het begon met een boek dat een goede vriend meenam, vervolgens kwamen vanuit geheel verschillende richtingen studies, toespraken en ging het er ook in gesprekken over. Komt er een nieuwe tijd aan? Moeten we het vertrouwde gaan loslaten?

Vanmiddag zag ik de Ark van Noach met een brug in aanbouw ernaast liggen bij Krimpen aan den IJssel. Daarom wat mijmeringen erover.

In Matteüs 24 vertelt Jezus over hoe het in de toekomst zal gaan. “Zoals het ging in de tijd van Noach, zo zal het ook gaan als de Mensenzoon terugkomt. Want in die tijd, vóór de grote overstroming, gingen de mensen gewoon hun gang. Ze aten en dronken en trouwden, tot op de dag dat Noach aan boord van zijn boot ging. Ze hadden niets in de gaten. Toen kwam de grote overstroming en ze verdronken allemaal. Zo zal het ook gaan als de Mensenzoon komt.”

Midden de corona-tijd lijken de woorden van Jezus heel actueel. Er gebeurt mondiaal zoveel wat niet eerder plaatsvond. Ik vind het fascinerend, intrigerend, imponerend en soms ook wel beangstigend en word dan bemoedigd door wat Jezus zegt:

“En dan zal het teken van de Mensenzoon zichtbaar worden aan de lucht. Alle volken van de aarde zullen de Mensenzoon op de wolken zien komen in zijn stralende hemelse macht en majesteit. En ze zullen huilen. Onder luid trompetgeschal zal Hij zijn engelen uitsturen. Ze zullen de gelovigen verzamelen uit het noorden, oosten, zuiden en westen, van over de hele wereld.” Is het al bijna zover?

Als ik de Ark van Noach hier zo werkeloos aan de kant zie liggen bij Krimpen aan den IJssel en daarnaast die brug in aanbouw, vind ik het heel symbolisch. Door de Ark kon het leven verder gaan terwijl al het vertrouwde verloren ging. Jezus vertelt me in Matteüs dat iets soortgelijks opnieuw zal gebeuren. De boot en de brug symboliseren ineens de verbinding.

Jezus is de verbinding met de toekomst! Hij is de Ark of de brug. Met hem komen we er veilig aan. Ik wil de boot niet missen.

Ik zit nog even in de praktijk. Net een drukke dag achter de rug. Bellen, beeldbellen, wandelen en mensen ontvangen. Heel intens, maar fantastisch omdat cliënten aangeven met de inhoud verder te kunnen. Sleutels vinden om anders om te gaan met hun klachten, een nieuw verklaringsmodel vinden voor hun omstandigheden waardoor ze ander perspectief zien. Prachtig. Dankbaar dat ik daarin een rol mag hebben.

Hoe de weg van het leven verder zal gaan, weten we niet. Afgelopen 2020 was een ‘donkere’ tijd door wat corona teweeg bracht en nog steeds is het vanzelfsprekende niet terug.

Wat is wijsheid? Zorgen maken? Ik denk het niet, maar waakzaam zijn, blijven nadenken en oog hebben voor lichtpuntjes, zegeningen, creatieve oplossingen.

Vooral let ik niet teveel op de omstandigheden. Ik heb geleerd gericht te zijn op het Licht. Dan komt het goed. Jezus ís het Licht van de Wereld.

Met dat in gedachten wens ik iedereen een gezegend 2021 toe vol van het Licht!

Vannacht is de krachtige lockdown ingegaan. Voor mij betekent dat ik meer thuis ben en meer online ga werken. Toch functioneert mijn praktijk als een soort ggz poli en mag ik nog steeds cliënten op locatie ontvangen. Ze krijgen daarom de keuze, met enige drang voor online.

Het voelt namelijk nu nog spannender dan de afgelopen maanden om cliënten live te spreken. Wat ben ik blij dat ik dit mooie werk zo kan voortzetten, voorzichtig, maar in vol vertrouwen!

Tijdens een zondagmiddagwandeling over de Zeedijk zie ik de verte de rode lucht met daarin plukjes rook. Het is afkomstig van industriegebied Moerdijk. Het staat voor de vervuiling. De rood gekleurde lucht is smog.

Net op dat moment lopen we bij de doodlopende Bovenweg, een landbouwweg. De tractor rijdt traag met een rustig lopende moter. Een eindje verder loopt een groepje reeën in het veld en een drietal fazanten. Idyllisch! Het is 15 uur, maar het licht is zo zwak als bij schemering.

Smog komt doordat de vervuiling naar boven weg gaat. Blijvende vervuiling is een doodlopende weg. Tegelijkertijd vind ik het mooi om te zien en daarmee een foto waard.

Deze extra mooie foto zag ik bij Wikipedia. Het is natuurlijk best een bekende vogel, maar echt gezien hebben deed ik hem niet. Tot gisteren.

Vrienden van ons wonen in de polder en hebben prachtig uitzicht op weilanden bij een kruising van slootjes. Vanuit hun keuken werden we verrast op de komst van de ijsvogel.

Op de stok boven het water zit de ijsvogel. Hij kwam, ging en kwam zo verschillende keren weer.

Een duik in het water met een klein visje in de snavel. Ook op de takken van het boompje laat hij zich zien. Een eldorado om dit zo te kunnen bekijken!

Een luxe verwarmde vogelkijkhut!

Vanochtend was ik zo maar even in de tuin, misschien maar 5 minuten. En dat gaf gelijk een aantal mooie verrassingen. Ja, in planten.

Deze plant had, dacht ik, de bloei al gehad enkele weken terug, maar het blijkt dat ik alleen maar de voorloper gezien heb. Deze bloeiwijze vind ik nu nóg veel mooier.

We hebben ook donkere vlekken op de stenen. Waar komt dat vandaan? Het vermoeden is dat deze plantjes met hun vruchten de aanleiding zijn.

In oktober ongeveer begon de bloei, subtiele paarse bloemetjes. Je zou er haast aan voorbij gaan. De vruchtjes zijn eerst groen en worden dan deze bosbessenkleur.

Bij het vertrek naar mijn werk werd ik begroet door deze frisse madelief-achtige bloemen. Wat een vreugde!

Door de ruit van de achterdeur zag ik een roodborstje huppen, koolmeesjes vliegen. Jammer dat ik het niet kon vastleggen. En terwijl ik aan het wandelen was met een cliënte, zag ik nog een kleine bonte specht in een boom zitten.

Wat een mooie verzameling aan oogstrelende dingen vandaag!

Wat een werk heeft Karin er weer van gemaakt om tot heerlijke gerechten te komen. Ze heeft veel groenten gesneden zowel voor de klassieker nassi als voor mijn favoriete erwtensoep. Wat een werk. Dat wordt genieten! En dat allemaal geheel plantaardig!

Mijn dank is groot!

“Na regen komt zonneschijn” wordt wel gezegd.

Vanmorgen dacht ik met de auto naar Den Haag te gaan. Ik had daar een testafspraak, omdat deze in de buurt niet gemaakt kon worden. Ik ben op tijd opgestaan. Op zaterdagochtend nog wel… Bij het starten van de auto gebeurt er maar weinig. De accu is leeg of bijna leeg. Echt een probleem wat in koudere en nattere tijden kan gaan komen. En dat zeker bij wat oudere auto’s. De wegenwacht besteld en ik kan daarna weer op pad.

Om de accu weer op te laden moest ik een poosje rijden. Daarom ben ik naar Rotterdam gereden. Even langs de Nieuwe Maas… En daar werd ik getrakteerd op het mooie contrast tussen regen en zonneschijn. In dit geval kwam de zonneschijn vóór de regen

De afspraak kan ik nu absoluut niet meer halen. Daarom gebeld voor een nieuwe testafspraak. Nu kan het een dag later in de stad. Dat vraagt 15 minuutjes fietsen!

Na regen komt zonneschijn!

We konden onze verjaardagen (2×60!) vieren met een boottocht over de Giessen. Zelf mocht ik met groot genoegen schipper zijn. Op de bredere stukken was dat niet zo’n uitdaging, maar bij de smallere gedeelten wel.

We voeren met een Sampan met fluistermotor vanaf Overslingerland waar de Giessen best breed is naar het plaatsje Noordeloos.

Langs de Grotewaard in Noordeloos

Met elkaar hebben we ervan genoten. Alles zat mee. Het was gezellig, er waren lekkere hapjes en ook het weer was goed, terwijl het net zo goed fors had kunnen regenen.

Bij de rivier met een boekje dat je probeert te inspireren. Twee goede dingen, die gecombineerd erg fijn zijn.

De bus wordt nagekeken en ik wacht op de uitslag van het onderzoek. Ondertussen loop ik wat heen en weer om te genieten van het uitzicht. De Spoorbrug, de binnenvaartschepen die voorbij varen over het ruime sop. Heerlijk.

Nadat ik het allemaal wel heb gezien, pak ik mijn boekje erbij, een essay met de titel ‘Aandacht voor wat echt telt’. Het inspireert en bemoedigt me, omdat het verwoord hoe ik ook denk. En dan zie ik bloemetjes op de kade. Een bijtje zoemt van bloem naar bloem. Deze bloemen tellen mee, ook al zijn ze hier ongepland terechtgekomen.

Dan komt het verlossende telefoontje. Mijn klacht is terecht en gaat opgelost worden. Vier redenen tot dankbaarheid: uitzicht op de rivier, een inspirerend essay, kleinood van bloemetjes en de oplossing van een klacht! 🙏🤗

September wordt de spinnenmaand genoemd. Het blijkt dat spinnen dan het meest opvallen, terwijl ze er wel het hele jaar gewoon zijn.

Er zijn een aantal redenen, waarom de spinnen meer zichtbaar worden. In de lente en zomer zijn spinnen het liefst buiten. Zodra de nachten kouder worden, willen de vrouwtjes naar binnen. En de mannetjes willen niet zonder de vrouwtjes zijn en gaan erachteraan. Dan kunnen ze paren. Ze kruipen op alle mogelijke manieren naar binnen. Zo zien we er dus veel meer.

Maar er zijn nog meer redenen waarom spinnen meer opvallen. Spinnen reageren op de trillingen die we lopend veroorzaken en slaan dan op de vlucht. Spinnen zijn wanneer de herfst begint volwassen geworden en daardoor vallen ze ook meer op. En in de ochtend met de dauw, het viel me van de week al op dat er veel dauw is, zie je de spinnenwebben ook veel beter.

Vroeger hebben we Vaderdag nooit zo gevierd, vanuit het idee dat het elke dag Vaderdag is. Met de kinderen allemaal uit huis, is het heel leuk wanneer ze op een dag als deze terug naar het ouderlijk huis komen en je willen laten ervaren dat je belangrijk voor ze bent.

Het is ook gaaf om mee te genieten met hun leven, hun nieuwe ervaringen, dromen, uitdagingen. Nu ook als grootvader.

Het is ook speciaal te bedenken dat ikzelf ook kind ben en een vader hebt. Ook daar zit mijn dankbaarheid. Jarenlang is er voor mij gezorgd, met veel liefde.  Dat zien en benoemen, is waardevol.

Vaders. Hun woorden en daden worden vaak te weinig in beeld gebracht. Wat ze zeggen, wat ze niet zeggen, wat ze doen en niet doen. De impact daarvan heeft grote gevolgen voor hun kinderen en ook kleinkinderen. Daarom moet iedereen ook de afstand met vader en moeder vergroten om zelf te beslissen wat ze als goed ervaren en wat ze wel en niet van de vaderlijke invloed willen overnemen. Daarom is vaderschap dus ook loslaten. Het overlaten aan wat komt. Vertrouwen geven.

Het is mooi om wederkerigheid te ervaren, gezaaide liefde terug te krijgen. Open en eerlijk kunnen communiceren als volwassenen onder elkaar over dat wat je belangrijk vindt en de verantwoordelijkheid te laten bij wie deze hoort.